ortes, wystąpiwszy do wojny przeciw królowi asyryjskiemu, musiał się schronić do E., lecz król asyryjski wziął ją szturmem ok. r. 635. Cf. Judith 1, 5. Odtąd, zdaje się, królowie medyjscy, straciwszy swoją rezydencję, mieszkali w Suzie, w Persji, albo na przemiany raz w Suzie, drugi raz w Ekbatanie. Z tego powodu Astjages, drugi następca Fraortesa, mieszkał w Suzie. Cf. Esther. E. leżała w przyjemném i umiarkowanej temperatury miejscu; od czasów Cyrusa, królowie perscy przepędzali tam dwa letnie miesiące (Xenophon. Cyrop. VIII 6, 22; Strabe XI 622). Musiało być tam zatém archiwum królewskie; w niém był edykt Cyrusa, dozwalający Żydom powrotu do rodzinnego kraju i odbudowania świątyni (I Esdr. 6, 2). E. jest wspomnianą w Tob. 3, 7. 6, 6. jako miejsce zamieszkania Sary. Wulgata nazywa ją Rages, nie czyniąc żadnej różnicy między miastem, gdzie mieszkał Gabel, dłużnik Tobjasza (w Rages), a miejscem zamieszkania Sary (w Ekbatanie). Cf. Tobjasz. Upadaé zaczęła E. od czasów macedońskich; za Polybiusza (X 27), żyjącego ok. r. 150 przed Chr., już murów fortyfikacyjnych nie było. Dziś na miejscu dawnej E., czy też w sąsiedztwie jej, wznosi się miasto Hamadan (34° 53' szer. półn., 65° 24' dług. wsch.). X. W. K.
Ekkehard. Tego nazwiska było czterech zakonników (920—1220), zaliczonych między viri illustres monasterii s. Galli, i dwóch kronikarzy z Urach.—E. I pochodził ze szlacheckiej rodziny w Toggenburgu i uczył się w szkole klasztornej w St. Gallen, gdzie towarzyszami jego byli dwaj młodzieńcy, którzy później zostali świętymi: Ulrych z Augsburga i Konrad z Konstancji. E. okazywał szczególną zdolność do poezji i w sztuce tej szybkie czynił postępy. Z jego poematów przechowały się do naszych czasów: hymny o ś. Trójcy, ś. Janie Chrzcicielu, ś. Benedykcie, ś. Kolumbanie i Benedykcie; wiele innych zaginęło. Opat Kralo, często na zdrowiu zapadający, powierzył mu główny nadzór nad klasztorem. Łagodnością zjednał sobie miłość braci klasztornej. E. I jeździł do Rzymu i zyskał względy Pap. Jana XII, który go przy sobie chciał na dłuższy czas zatrzymać, lecz zakonnik zapadł na ciężką niemoc od aria cattiva (aeris vitio). Sam Papież kilka razy odwiedzał E. złożonego chorobą i podarował mu relikwje ś. Jana Chrz.; uradowany posiadaniem świętej pamiątki, zaczął przychodzić do sił, a powróciwszy do rodzinnego kraju, na cmentarzu w St. Gallen wybudował kaplicę pod wezwaniem ś. Jana Chrz. i w niej z Rzymu przywiezione relikwje złożył. Godności opata, do której chcieli go wynieść współbracia, nie przyjął, i do końca życia wielce był szanowany.—E. sprowadził do klasztoru czterech swoich synowców, słynnych później mężów: Ekkeharda II, Ekkeharda III, Notkera, lekarza (physicus), i Burkarda III, następnie opata. E. I um. 14 Stycz 973 r.— E. II (zwany Hofmann, Palatinus) znany był jako biegły i surowy nauczyciel (doctor prosper et asper). Wielu z jego uczniów wstąpiło do klasztoru w St. Gallen, inni zasiedli na stolicach biskupich. Kiedy pewnego razu E. II przybył na synod prowincjonalny w Moguncji, sześciu biskupów wyszło na spotkanie dawnego mistrza swojego. Później został kapelanem ces. Ottona I i kierował wychowaniem późniejszego Ottona II, przyczém gorliwie popierał sprawy swojego klasztoru. R. 972 w dzień Wniebowzięcia Otton I, w powrocie z Włoch, wstąpił do St Gallen i, między innemi rzeczami, prosił o pokazanie mu bibljoteki klasztornej. Opat nie odmówił żądaniu cesarza, lecz z uśmiechem zastrzegł, aby dostojny
