ap. Bolland. Septemb. VI 486). Arnold potem wróciwszy do klasztoru, napisał ok. r. 1036 o życiu i cudach św. E’a (De miraculis S. E’i) długi djalog, przeplatany mnóstwem uwag moralnych (cały ap. Canisium l. c.; fragmenty ap. Mabillon, Acta ss. ord. s. Ben. VI 1; ap. Bolland. l. c.; Pertz, w Monum. Germ. IV 543, wydał także ten djalog, opuściwszy nauki moralne). Cf. Fr. Jos. Strauss, Leben u. Leiden des heil. E., Regensb. 1830. (Schrödl).
Emmeram, opactwo benedyktyńskie w Regensburgu, podług niektórych założył Teodo, za którego św. Emmeram przybył do Bawarji; prawdopodobniej jednak założył je dopiero Teodo II razem z św. Rupertem, bpem salzburgskim, ok. 697 r. Opactwo połączone było wówczas z biskupstwem ratysbońskiém i pierwszym opatem biskupem był Wicterp. Przy grobie św. Emmerama działo się wiele cudów, rosła więc sława i bogactwo klasztoru. S. Wolfgang († 994) oddzielił opactwo od biskupstwa; podział jednak majętności, przez niego przy tém oddzieleniu zrobiony, był później przez długi czas powodem sporu biskupów z opactwem. Pierwszym opatem infułatem był Ulrych (1247—1260). Opat Karol (1292—1305) otrzymał dla opactwa od cesarza Adolfa tytuł księstwa. Klasztor ten bogactw swoich używał na opatrywanie biednych i szerzenie nauk. Biedni mieli tam codziennie stół gotowy; opat Romuald zbudował dom dla biednych i szpital dla chorych. R. 961 cesarz Otto I w darowiźnie swej dla klasztoru mówi, że robi ją dla tego, ponieważ zakonnicy tamtejsi pobożnością i nauką gorliwie Bogu służą. W XI w. odznaczyli się tu: hrabia Arnold v. Vohburg (którego 2 księgi o św. Emmeramie należą do najlepszych źródeł historji bawarskiej); Othlo i Wilhelm, późniejszy opat w Hirschau. Z XI też wieku pochodzi Emmeramensis monachi chronicon (ap. Oefele, Rer. Boic. script, 1) i przez Awentyna (ob. Turmair)) spożytkowana księga zakonnika Haimerana o pisarzach kościelnych. Później zasłynęli tu jako pisarze: Krzysztof Hofmann † 1534; opat Ign. Tranner † 1694; Benedykt Widel; Celestyn Vogl † 1691, autor dzieł: „Mausoleum d. Eramerami“ i „Ratisbona monastica,“ pomnożonej przez opata I. B. Hemm (Regensb. 4 wyd. 1752); Frobenius Forster, któremu zawdzięczamy najlepsze wydanie dzieł Alkuina (ob.); Roman Zirngibl, zasłużony w dziejopisarstwie bawarskiém. Gdy stare to opactwo zostało 1803 r. zniesione (oddane księciu Thurn i Taxis), 912 cennych rękopismów przeniesiono ztąd do królewskiej bibljoteki w Monachium. (Schrödl).
Emmerich Anna Katarzyna, ur. 8 Wrz. 1774 r. w Flamske pod Coesfeld, w Westfalji, z rodziców stanu włościańskiego. Od dzieciństwa widoczną w niej była nadzwyczajna łaska Boża, objawiająca się szczególną mądrością i silnym pociągiem miłości ku rzeczom świętym i Bożym. Trzyletniém jeszcze dzieckiem będąc, modliła się już, aby Bóg dał jej raczej śmierć wówczas, aniżeli, żeby kiedy później grzechem obrazić Go miała. Przechodząc próg domu rodzicielskiego zawołała raz: raczej trupem paść tu na progu, niż wrócić z grzechem do domu. Od dzieciństwa też rozbudziło się w niej pragnienie cierpień i zdumiewające w nich zamiłowanie. Cierpienia, jakie na nią obficie spływały, równie jak umartwienia własne, podejmowała przedewszystkiém za drugich, za ubogich, za grzeszników, za cierpiących. Dziecko jeszcze, noce na modlitwie spędzała. Przy każdém jedzeniu starała się o część najgorszą i najmniejszą: jadła tak mało, że nie wiadomo jak żyła. Ujmując sobie jedzenia, mówiła
