Miraeus’a (ob.) dzieł, odnoszących się do historji literatury kościelnej, znajdują się jeszcze: Vetus Heronymiani libri interpretatio graeca, quam vocant Sophronii; Anonymus Mellicensis (z w. XII); Petrus Casinensis De viris illustr. mon. Casin., cum supplemento Placidi Romani (w. XVI) et Jo. Bapt. Mari annotationibus; Jo. Trithemius De Script, eccl., et Aub. Miraeus Auctar. de scr. eccl., cum ejusd. Bibliothecae parte alt., quae de scriptoribus saec. 16 et 17 agit. 9) Centuria Fabriciorum scriptis clarorum, Hamb. 1700; Centuria II, ibid. 1727. 10) S. Hippoliti episc. et mart. Opera, ib. 1716. 11) S. Philastrii episc. brixien. De haeresibus liber, ib. 1721. 12) Centifolium lutheranum sive notitia literaria scriptorum de Luthero ejusque vita, scriptis et reformatione ecclesiae in lucern ab amicis et inimicit editorum, Hambur. 1728—30, 2 cz. in-8 i in. Ob. Herm. Sam. Reimarus (zięć Fabriciusa), De vita et scriptis J. A. Fabricii commentatio, Hambur. 1737; Friedr. Lorenz Hoffmann, Hamburgische Bibliophilen etc, V. J. A. Fabric., w Naumann’a Serapeum, Zeitschr. für Bibliothekswiss. XIV Jahrg. (Lipsk 1853), n. 19—22. F. był pobożnym luteraninem, nie miał jednak tej nienawiści dla Kościoła, jaką widać u innych jego współwyznawców ówczesnych, lubo używa wyrażeń (np. tyrannia papalis lub t. p.), powszechnie przez protestanckich pisarzy przyjętych. Wszystkie jego Bibliothecae zalecają się szczególniej tém, że informują o wydaniach i o pismach niedrukowanych tego lub owego pisarza i podają, kto i co o nich pisał. Najwyżej stoi pod tym względem Bibliotheca greca; Bibliotheca lat. med. lubo mniej starannie zebrana i ułożona, jest jednak dotąd dziełem bardzo pożyteczném. X. W. K. — 3. F. Jerzy, ur. w Chemnitz 24 Kw. 1516, filolog i słynny pedagog, rektor szkoły w Miśnji (Meissen). Zostawił wiele prac poetycznych, filologicznych i historycznych. Z tych ostatnich przywodzimy tylko: Rerum in Germania praecipue Saxonia memorabilium libr. 2; Originum Saxonicarum lib. 7. Poezje swoje tak pisał, aby w nich nie było żadnego wspomnienia pogańskiego, za co go lekkomyślny J. Major wyśmiewał. Dzieła jego historyczne niebardzo są krytyczne. Um. 13 Lip. 1571 r. Jakkolwiek luteranin, spostrzegał on niebezpieczeństwa tak zwanej reformacji dla wychowania i nauki (cf. Döllinger, Die Reformation etc. I 486) — 4. F. Teodor, ur. 2 Lut. 1501 w Anholt pod Münster. Uczył się teologji w Wittenberdze i gwałtownym był nieprzyjacielem katolików, za co przez nich uwięziony, niedługo jednak na wolność wypuszczony. Um. w Zerbst 15 Wrz. 1570 r. jako superintendent. Napisał: Instit. gramm. in linguam sanctam, Colon. 1528; Articuli pro evang. doctrina, ib. 1531; Tabulae duae, de nominib. Hebraeorum una, altera de verbis, 1545. Na korzyść jego przemawia fakt. iż ganił publicznie podwójne małżeństwo landgrafa Filipa, za co 1540 r. pozbawiony urzędu i majątku, na uwięzienie był skazany do 1543, kiedy znowu u Lutra w Wittenberdze go spotykamy. N.
Fabrycy, v. Fabrycjusz, właściwie Kowalski. I. Piotr, ur. w Wielkopolsce, wstąpił do jezuitów r. 1570, był przełożonym w Pułtusku, Jarosławiu, Kaliszu, Krakowie. R. 1607 mianowany zastępczo wiceprowincjalem, w następnym r., gdy prowincja jezuicka polska od litewskiej odłączoną została, uczyniony pierwszym prowincjałem polskim, rządził tą prowincją r. 1608—1613 (Annales Collegii Posnan. Soc. J. rkpm.); † 25 Listop. 1622 r. w Wrocławiu. Przełożył Łukasza Pinellego S. J. Roz-
