dzieją w Strasburgu, zjeżdżając przytém do Konstancji i Heidelbergu, w celu zaprowadzenia tam reformacji. Gdy cesarz Karol V po wojnie smalkaldzkiej chciał interim zaprowadzić w Strasburgu i zakazał miewania kazań Bucerowi i Fagiusowi, udali się obadwaj do Anglji, gdzie ich zapraszano do szerzenia nowych doktryn; tak bowiem znakomita większość narodu, jak duchowieństwo i ciało nauczycielskie przeciwne tam było nowinkarstwu religijnemu, iż koniecznie trzeba się było posługiwać zagranicznemi narzędziami, w celu zaprowadzenia „wolności ewangelicznej.“ Z Bucerem i innymi cudzoziemcami przybył 1549 r. jako reformator i professor do Anglji, otrzymał katedrę w Cambridge, ale um. tegoż jeszcze roku. Królowa Marja kazała 1558 r. odkopać kości Bucera i Fagiusa i spalić je. Pisma Fagiusa odnoszą się przeważnie do literatury hebrajskiej, względem której położył pewne zasługi; dla wydoskonalenia się w hebrajszczyznie sprowadził sobie nawet z Wenecji na nauczyciela żyda Eljasza Lewitę. (Schrödl). N.
Fagnani (czyt. Fanjani) Prosper, ur. 1598; jako adwokat miał taką sławę, iż sprawę za wygraną uważano, gdy on jej obronę podjął; Przez 15 lat był sekretarzem kongregacji Conc. Tridentini Interpr. i professorem prawa w akademji rzymskiej. Papieże cenili go wysoko. Aleksander VII zlecił mu napisanie Kommentarza na Dekretalja, wydanego w 3 t. in f. 1661 w Rzymie, a następnie w Kolonji 1676, w Wenecji 1697. W 44 roku życia F. zaniewidział, ale pamięć miał tak wielką iż kommentarz swój mógł dyktować sekretarzowi. Um. w Rzymie 1678. Papież Benedykt XIV cytuje często tego pisarza. Św. Alfons Liguori nazywa go księciem rygorystów. Żywot Fagnaniego znajduje się w I tomie jego Kommentarza. (Schrödl). N.
Fagundez Stefan, Portugalczyk, ur. ok. 1577, jezuita (od r. 1594), teolog, † 13 stycz. 1645; autor dzieł: Tractatus in 5 praecepta Ecclesiae (Lugd. 1626; ibid. 1632; 1649), to samo p. t. Quaestiones de christianis officiis et casibus conscientiae in 5 Ecclesiae praecepta (Mogunt 1628); In praecepta Deealogi tomus I—II (Lugd. 1640); De justitia et contractibus, et de acquisitione et translatione dominii ll. 7 (ib. 1641). Pierwsze z tych dzieł zakazanem zostało przez inkwizycję kastylską; F. w obronie swej napisał; Informatio pro opinione esus ovornm et lacticiniorum tempore quadragcsimae (1630), czyli Apologeticus tractatus P. Stephani F. pro suo libro in 5 praecepta Ecclesiae (Lugd. 1631). De Backer, Biblioth.
Falcandus Hugo, benedyktyn, sławny historyk sycylijski w XII w., przez jednych miany za francuza z właściwém nazwiskiem Foucault, przez innych za włocha. Jego Historia Sicula zyskała mu nazwę Tacyta Sycylji; wydał ją Muratori w VII t. Rer. ital. scriptores. Opowiadanie jego jest zwięzłe, jasne, styl czysty, przyjemny, znajomość rzeczy i ludzi niepospolita; praca jego zajmuje tylko lata 1151—1169. Różnym od Falcand’a jest Falco, natarjusz, a później sędzia w Benewencie, żyjący w tym samym wieku; zostawił on obszerną i dokładną kronikę swego czasu, szczególniej ważną dla Sycylji i Benewentu, ap. Muratori op. c. t. V.
Falconia Proba, autorka wirgiliocentonu (ob. Centonarii) De fabrica mundi et evangeliis (v. De rebus divinis, v. De fidei mysteriis, v. Cento Virgidanus), gdzie wierszami Wirgiljusza opisuje całą historję św. Starego i Nowego Testamentu. Kto była F., nie wiadomo dokładnie. Jedni ją
