ka z jego godności, pozbawia duszę wszelkiej radości życia, pogrąża ją w moralnym indyferentyzmie, otwiera drogę na wszelkie rozpasanie zmysłowe, nakazując sumieniu milczenie pozorem konieczności bezprawia i wreszcie prowadzi do rozpaczy i samobójstwa. Cf. Grotius, Philosophorum sententiae de fato; Werdermann, Versuch einer Geschickte der Meinungen über Schicksale u. menschliche Freiheit, Leip. 1793; Examen du fatalisme, Par. 1757; Conz, Ueber die ältern Vorstellungen von Schicksal u. Nothwendigkeit, w Stäudlina Beiträgen; Hoffmann, Die Schiksalsidee in der alten Kunst, Berl. 1842; Plouquet, Examen du fatalisme ou exposition des differents systèmes de fatalisme qui ont partagé les philosophes sur 1’origine du monde, sur la nature de l’âme et sur le principe des actions humaines, 3 v. Paris 1757.
Faunt (Faunteus) Artur Wawrzyniec, anglik, rodem z Leicesterschire, uczył się w Louvain (z Anglji uchodzić musiał przed prześladowaniem religijném) i tamże wstąpił do jezuitów 1570 r., mając lat 18. Odbywszy potem kurs teologiczny w Rzymie, posłany został do Poznania na nauczyciela języka greckiego i teologji moralnej i kontrowersyjnej. Um. w Wilnie 23 Listop. 1591 r. Pisał traktaty polemiczne: 1) Assertiones theologitae de Christi in terris Ecclesia (Posnan. 1580); 2) Disputatio theologica de D. Petri et Romani Pontificis in Ecclesia Christi principatu (ib. 1583); 3) De Christi in terris Ecclesia, quaenam et penes quos existat, libri tres, in quibus calvinianos, lutheranos etc. qui se evangelicos nominant, alienos a Christi Ecclesia esse... demonstratur (Posnan. 1584). Podawane przez Jochera (Obr. bibliogr. t. II n. 3370) Apologiae assertionum de Ecclesia adversus cavillationes Antonii Sadeelis, jest tém samem, co De Christi in. terris Ecclesia, a nie inném odmienném dziełem. 4) Doctrina catliolica de sanctorum invocatione et veneratione (Posn. 1586); 5) Apologia libri de invocatione ac veneratione sanctorum (Colon. 1589). Gdy dla załatwienia sporów pomiędzy stanem duchownym a świeckim wyznaczeni byli przez sejm delegaci, wydał dzieło p. t. De controversiis inter ordinem ecclesiasticum el saecularem in Polonia, 1592. Cf. De Backer, Bibl. X. W. K.
Faure. 1. Jan Chrzciciel Le, ur. 25 Paźdz. 1702 r. w Rzymie, do jezuitów wstąpił 1728 r. i prawie ciągle pozostawał w Rzymie; uczony teolog i filozof, poważany przez Papieży. Po zniesieniu jezuitów osadzony był w zamku ś. Anioła, żeby nie pisał za zakonem. Wypuszczony ztamtąd, udał się do Viterbo, gdzie † 25 Kwiet. 1779 r. Do ważniejszych pism jego należą: Commentarium in bullam Pauli III „Licet ab initio“ datam a. 1542 (1750, dowodzi, że Paweł III słusznie oddał inkwizycję w ręce księży świeckich); Apparatus brevis ad theologiam et jus canonicum, (Romae 1751, Venet. 1753; część w Petavii, Dogm. ed. Zaccaria, t. I s. 26..); Dissertatio polemica adversus Richeristas de ecclesiastica et politico potestate, deque investituris juste proscriptis per S. Gregor. VII (Rom. 1752; ap. Zaccaria, Thesaur. theolog. t. XII); Dissert. polemica: 1. De systemate quietistarum; 2. De G. Leibnitii harmonia praestabilita; 3. De regula honestatis per Chr. Wolfium asserta (Rom. 1753; ap. Zaccaria t. IV s. 270); Dissertatio polem, de jure regaliae et primarum precum (Rom. b. r.). Wydał także: Martini Becani Theologia dogmatica sive Manuale controversarium (Colon. 1750), gdzie dodał rozprawę o nowszych błędach. F. pisał bezimiennie. Inne jego pisma
