de Dom Jean de la Barrière, premier abbé et instituteur des Feuillants, Paris 1699). Klemens VIII Papież wyjął ostatecznie Feljantów z pod władzy zakonu Cystersów, poddał ich bezpośredniemu zwierzchnictwu Stolicy Apost. i wybrał sześciu z pomiędzy nich do wspólnego, pod przewodnictwem jednego Barnabity i biskupa Forli, ułożenia nowej ustawy. Komissja ta zaprowadziła niektóre zwolnienia, uznane za konieczne; powiadano, źe czternastu zakonników z opactwa Feuillant umarło w skutek zbytniej surowości życia, i Kościół r. 1595 zmiany te zatwierdził. Kongregacja Feljantów szybko się rozszerzyła we Francji i we Włoszech (Ob. Rélyot, Ordres monast. t. V. p. 473). W celu zapobieżenia zbyt długich, z powodu kapituł, nieobecności przełożonych i grożącemu ztąd zwolnieniu karności, Papież Urban VIII r. 1630 pierwotną kongregację na dwie podzielił: jedna była kongregacja włoska, której członkowie przybrali miano bernardynów zreformowanych, a druga francuzka, która zachowała dawną swą nawę kongregacji M. Boskiej w Feuillant. Każda z tych kongregacji miała osobnego jenerała. Później obie nowe zaprowadziły zmiany w ustawach swoich: francuzka w r. 1634, włoska w r. 1667. Bernardyni zreformowani nosili habit biały, bardzo szeroki, bez szkaplerza, sznurem przepasany, i duży kaptur, także biały, na głowie. Feljanci francuzcy mieli habit węższy i z grubszej materji; ze względu na ostrość klimatu wolno im było nosić trzewiki. Wielu mężów znakomitych wyszło z tej kongregacji, między innymi: kardynał Bona, Gabrieli, Kosmas Roger i t. d. O. Józef Morotius napisał historję jej, pod tytułem: Cistercii reflorescenlis, seu congregationum Cistercio-monasticarum B. M. Fuliensis in Gallia et reformatorum Sancti Bernardi in Italia, chronologica historia, in f., Taurini 1690. Inne dzieła o Feljantach: Conslitutiones congregat. B. M. F. ad S. Bernardi regulam accomodatae, in capitulo gener. Romae 1595 cclebrato, Romae 1595. Też konstytucje, po zmianach uchwalonych w r. 1634, wydane t. r. w Paryżu. Hélyot l. c. p. 464 seq. Henrion-Fehr, Mönchsorden, t. I p. 159. — Feljantki. Już Barrière od kilku kobiet pobożnych, po odbytej próbie, przyjął śluby 19 Cz. 1588 w Montesquiou. Jednocześnie prawie kardynał Rustico w Rzymie zbudował klasztor ś. Zuzanny dla ośmiu ubogich, pobożnych kobiet, dając im przełożoną z klasztoru św. Cecylji i powierzając je duchownemu kierownictwu feljantów. Do domu w Montesquiou tak wiele kobiet wstępowało, iż trzeba było instytut przenieść do Tuluzy, gdzie wiele kobiet znakomitych poszło za przykładem Antoniny Orleańskiej, młodej wdowy po markizie Karolu Gondi. Dalsze szerzenie się zakonu Feljantek wstrzymane zostało rozporządzeniem kapituły jeneralnej z 1595 i 98, zobowiązujące Feljantów, aby w opiekę duchowną nie brali żadnego innego domu, prócz tuluzkiego. Udało się jednak żonie Ludwika XIII, Annie Austrjaczce, założyć (1662 r.) w Paryżu dom feljantek. Zakonnice te nosiły habit podobny do habitów Feljantów, miały wspólną z nimi regułę i poddane były ich zarządowi bullą Klemensa VIII z r. 1606. Obecnie zakonnic tych nie ma już nigdzie. (Fehr). H. K.
Felicyta (Felicitas), św. (23 Listop. i 10 Lipca). Akta autentyczne męczeństwa tej świętej i siedmiu jej synów w Rzymie są ap. Ruinart Acta Mart. i ap. Bolland. d. 10 Julii; stwierdza je św. Piotr Chryzolog (homil. 184). Ś. Grzegorz W., Papież, w mowie mianej na uroczystość ś. Felicyty (w bazylice jej imienia) także przytacza słowa pochwały, jak sam wyznaje, wzięte ex gestis ejus emendatioribus, przez co
