Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.5 295.jpeg

284

Feliks Papież.

wiernych, nie chcących przyjąć henotikonu. F., oprócz wyklęcia Akacjusza, rozpisał listy do duchowieństwa w Kpolu i do bpów wschodnich, zawiadamiając ich o wyroku na Akacjusza i o potępieniu Piotra Mongusa (epist. 9—10), a dowiedziawszy się o nowych gwałtach arcybpa kpolskiego, jako też o wypędzeniu Kalendjona ze stolicy antjocheńskiej (ep. 11. § 5). odprawił (5 Paźdz. 485 r.) synod w Rzymie i na nowo potępił tak Akacjusza, jako i PiotraFullona, intruza antjocheńskiego (ep. 11). Wkrótce potém dowiedział się F., że i defensor Tutus, przez niego do Kpola wysłany, zdradził swe stanowisko, dał się Akaejuszowi przekupić i z nim kommunikował. F. i jego wyklął i na zawsze od kapłaństwa odsądził (ep. 12. pod koniec r. 485). Rozdwojenie między Rzymem a Kpolem trwało do śmierci Akacjusza (489). Następca tego ostatniego Flavita (v. Fravitas, v. Flawjan II) nie chciał objąć rządów, dopókiby Papież nie zezwolił; wysłał przeto, wspólnie z cesarzem Zenonem, posłów, z uprzejmemi listami do Papieża (na pocz. r. 490), prosząc o zatwierdzenie wyboru. Gdy jednak posłowie ci nie mieli upoważnienia do potępienia Akacjusza i Piotra Mongusa, gdy nadto sam Flavita kommunikował z Mongusem, F. posłów nie przyjął do jedności, a zażądał wprzód bezwarunkowego podpisania soboru chalcedońskiego i wykreślenia imion Akacjusza i Mongusa z dyptychów kościelnych (S. Felicis ep. 14—15). Flavita umarł w początkach r. 490, przed otrzymaniem tej odpowiedzi, a następcę jego Eufemjusza, który przywrócił imię Papieża do dyptychów, F. uznał prawowiernym, za bpa przecież nie wprzód go chciał uważać, dopókiby swych poprzedników (Akacjusza i Flavity) imion z dyptychów nie wykreślił (ib. ep. 16. dat. w Maju 490 r.). Gdy zaś Eufemjusz tego nie chciał uczynić ani za Feliksa II, ani za Gelazego, zjednoczenie odwlekło się do czasów późniejszych. Oprócz zatargów ze wschodem, panowanie F’a II zatrute było ciężkiem prześladowaniem Kościoła w Afryce przez Huneryka. Wprawdzie następca Huneryka, Guntamund (od r. 485), dozwolił powrócić wielu katolikom, wygnanym za poprzedniego panowania, lecz z tej amnestji byli wyłączeni wszyscy bpi, z wyjątkiem ś. Eugenjusza kartagińskiego (Victor Vitens. De persec. vand. l. IV). Wielu z tych, którzy za Huneryka przeszli na arjanizm, zgłaszało się teraz z prośbą o pojednanie z Kościołem, a nie było bpów, którzyby ich nazad przyjęli. Dla zaradzenia temu F. odprawił (13 Marca 487 r.) synod w Rzymie, na którym wydane zostały rozporządzenia, pod jakiemi wrarunkami mają być wspomnieni odstępcy przyjmowani (S. Felic. ep. 13). Listy tego Papieża razem zebrane ap. Thiel, Epist. Rom. Pont. I 222—284; inne dzieła, gdzie się one znajdują, ob. Jaffé, Regesta s. 51. Źródła do żywotu ś. F’a: Evagrius, Hist. eccl. III 15 i n Liberatus, Breviar. c. 18... i Theophanes, Chronogr. ed. Bonn. s. 202.. Cf. Hefele, Coneiliengesch. § 213, 2l5, 216; Hergenröther, Photius, I 126; Holland. Acta SS. 25 Febr. — F. IV. (v. III), św. (30 Stycz.), po śmierci Jana II narzucony przez Teodoryka W. (Cassiodor, Varia l. 8. ep. 15); duchowieństwo i lud, dla uniknienia zamieszek, zgodziło się na jego wybór. F. wyświęcony został na bpa d. 12 Lipca 526 r. Z okazji semipelagjańskich sporów w Gallji, na żądanie ś. Cezarego z Arles, posłał bpom tamecznym Capitula, będące streszczeniem nauki prawowiernej ś. Augustyna i innych Ojców Kościoła, przeciwko semipelagjanizmowi. Capitula te z objaśnieniami ma Hefele (Conciliengesch. § 242) i in. F. godnym był swego wyniesienia: odzna-