Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.5 297.jpeg

286

Feliks święty.

Chrystusowej w Zurychu i jego okolicach. Czytamy u Bolland. 11 Września, że Feliks, chroniąc się wraz z siostrą przed zawziętością cesarza Maksymjana, zagniewanego na legję tebańską, przez puszczę Claroma przybyli do Zurychu, gdzie zajmowali się modlitwą i nawracaniem pogan, aż do męczeńskiej swej śmierci, która nastąpiła około 303 r. Ten sam fakt opisuje Notker w swém Martyrologjum ad III idus Septembris. Zdaje się, że ś. Feliks i Regula, którzy niewątpliwie umęczeni i pochowani zostali w Zurychu, mieli już tam pod swém imieniem wystawioną kaplicę wtedy, gdy Adalbert, opat z Dissentis, r. 670 uciekając przed najściem Awarów, schronił się do Zurychu, wraz z relikwjami poprzednika swego Zygberta i ś. Placyda męczennika, które, jako najdroższe skarby swego kościoła, zabrał z sobą (ob. Mabill., Ann. t. I p. 504). W końcu VII w. (691—695) Robert, szlachcic niemiecki, w miejsce tej kaplicy wystawił nowy kościół, prawdopodobnie pod wezwaniem ś. Feliksa i Reguli, gdy brat jego Wichard jednocześnie fundował klasztor w Lucernie. Z tych dwóch fundacji z czasem powstały dwa miasta: Zurich i Lucerna (Ob. Neugart, Cod diplom. Aleraaniae t. I p. 7—8; i tegoż Episcop. Const, t. I p. 47—48). Lubo kościół katedralny w Zurychu (Grossmünster) zbudował Otto, jednakże kaplica dla umarłych, na południo-wschód od chóru, może być owym kościołem Roberta, lub z niego przerobioną, albo też może pochodzić z czasów Karola W., któremu kapituła zurychska winna swój początek. R. 853 Ludwik niemiecki nadał miasto i inne posiadłości zurychskie klasztorowi zakonnic, wystawionemu przez siebie po drugiej stronie jeziora dla dwóch córek: Hildegardy i Berty, wprost katedry, conventum quod situm est in eodem vico Turego, ubi S. Felix et S. Reguła, martyres Christi, corpore quiescunt (ob. Neugart, Cod diplom. t. I p. 284). Od XIII w. był wspominany zawsze, obok ś. Feliksa i ś. Reguli, święty Exuperantius, być może dla tego, że ciało tego świętego wraz z nimi spoczywa w jednym kościele. Na obrazach przedstawiani są z uciętemi głowami w ręku. Cf. Die heiligen des Waliserlandes, Einsiedeln 1857 (Schródl). — 2. F. z Kantalicji (18 Maja), ur. r. 1513 w Kantalicji (Cantalice), w państwie Kościelném, wychował się wśród trzody, której był pasterzem, zawsze wesół, a przytém ubogi, skromny i pobożny. Żywoty pustelników, które mu czytywano, zapaliły go chęcią ich naśladowania na drodze doskonałości chrześcjańskiej; ale uważając życie pustelnicze za bardzo niebezpieczne, wstąpił do klasztoru kapucynów, świeżo powstałych z wielkiego zakonu ś. Franciszka. Tam, jako laik, odznaczał się gorącą miłością Boga, życiem pokutniczem i pełnem zaparcia się. Gdy 1545 r. uroczyste wykonał śluby, wysłano go do Rzymu, gdzie zjednał sobie przyjaźń i uwielbienie ś. Filipa Nerjusza i kardynałów. Um. 18 Maja 1586 r. R. 1625, na prośby Rzymian, Pap. Urban VIII zaliczył go w poczet błogosławionych, a r. 1712 Klemens XII wydał bullę kanonizacyjną, którą dopiero r. 1724 ogłosił Papież Benedykt XIII. Ciało jego znajduje się w kościele kapucynów w Rzymie. Na obrazach malują go, jak od Najśw. Panny z obrazu bierze Dzieciątko Jezus w swoje ramiona. Źródła współczesne do żywotu ś. F’a są ap. Bolland. (Mai t. IV p. 206—293; cf. t. VII p. 807), a mianowicie: a) Vitae b. F. miraculor. informatio per P. Fr. Sancti, guardianum ejus. b) Vita b. F. auctore Matthia Salodiensi coaevo. c) Supplementum ex italico Joh. Bapt. Perusini cappuciui. d) Supplem. II ex Annalib. cappucin. Zachar. Boverii.