sam na czele nowego zakonu i założył wiele klasztorów we Francji, † 4 Listop. 1212 r. Urban IV zaliczył go w poczet świętych i pozwolił obchodzić jego święto we Francji i Hiszpanji, a Innocenty XI święto to do całego Kościoła rozciągnął. Na obrazach dodają temu świętemu jelenia, z krzyżem pomiędzy rogami. Ob. Salvator a Mallea, La genealogia de S. Felix de Valois, Granada 1648; Ign. Dilloud, Les vies de SS. Jean de Matha et F. de Valois, Paris 1696 (mylnie podają nazwisko: Jean Dilland i r. 1695); Jean Franç. Alves, Les vies de S. Jean d. M. et de S. F. d. V., Avignon 1634, i inne wyliczone przez Gmelin’a, ap. Naumann, Serapeum, Zeitschr. r. 1870 n. 7 s. 101; Calixte, Vie de S. F. d. V. prince du sang royal de France, fondateur de l’ordre de la Trinité, Cambray 1868. Cf. Trynitarze. X. W. K.
Feliks, manichejczyk w Afryce. Przybył on 408 r. do Hippony, celem szerzenia manicheizmu. Był to jeden z uczonych ludzi tej sekty; z nim miał św. Augustyn dwudniową rozprawę w kościele, w obecności ludu. Rozprawiano o Bogu, o Chrystusie, o Duchu Św., o naturze człowieka, o wolnej woli. Rozprawa zakończyła się nawróceniem F’a. W akcie wyprzysiężenia się herezji mówi on: „ja Feliks, który wierzyłem Manesowi, potępiam teraz jego i jego naukę i jego ducha zwodniczego; potępiam wszystkie bluźnierstwa Manesa.“ W skutek tego nawrócenia sekta w Afryce poniosła cios wielki. Cf. August., De actis cum Felice Manich. gestis libri duo, i tegoż Retract. l. 2 c. 8. (Gams). N.
Feliks z Prato (F. Pratensis), uczony żyd, w pierwszej półowie XVI w., przyjąwszy wiarę katolicką, wstąpił do augustjanów w Rzymie (ok. 1515); należał do najznakomitszych teologów swego czasu. Z hebrajskiego na łac. przełożył Psałterz (Venet. 1515) i dedykował go Leonowi X; przełożył też księgę Job (nie wydana). Bombergowi pomagał do wydania Biblji hebrajskiej (ob. tej Enc. II 293;. Um. d. 5 Listop. 1559 (Pamphili Chronica ord. S. A ugust., Rom. 1581 k. 108), według innych 1557 r. (Mansi, w J. A. Fabric. Bibl. lat. med. art. Felix), pranie w 100 r. życia.
Feliński Zygmunt Szczęsny, ur. 1 Listop. 1824 r. we wsi Wojutynie na Wołyniu, syn Gerarda i Ewy z Wendorfów Felińskich, początkowe wychowanie odebrał w gimnazjum klewańskiem, zkąd udał się na uniwersytet do Moskwy, gdzie 1844 r. ukończył fakultet filologiczno-filozoficzny; r. 1851 wstąpił do seminarjum duchownego w Łucku, zkąd posłany był do akademji duchownej rzymsko-katolickiej w Petersburgu. Ks. Żyliński, metropolita arcbp mohilewski, mając zamiar zostawić go przy akademji w Petersburgu, za zgodą bpa djecezji łucko-żytomierskiej ks. Kacpra Borowskiego, przeniósł go do swojej djecezji. Wyświęcony na kapłana 18 Wrz. 1855 r., mianowany został wikarjuszem przy kościele Katarzyny; r. 1856 został magistrem teologji, a 1857 r. kapelanem czyli ojcem duchownym alumnów akademji, następnie profesorem logiki i etyki w tejże akademji. Do dobroczynnych dzieł jego należy założenie ochrony dla sierot na 14-ej linji Wasilewskiego ostrowu, a później drugiej podobnej w Warszawie przy ulicy Żelaznej. D. 26 Stycz. 1862 r. konsekrowany w Petersburgu, w kościele maltańskim, na arcybiskupa metropolitę warszawskiego, przybył do W arszawy 9 Lutego t. r., a 16
