ka nie miała uznania u narodów. W zwycięztwie religji i Kościoła, wywalczoném pod Bovines, Filip August miał udział o tyle tylko, że przed bitwą, zagrzewał swoje wojsko do walki z wyklętymi od Kościoła i udzielił mu królewskie błogosławieństwo; zaś po bitwie fundował opactwo Najświętszej Panny Zwycięzkiej (Notre Dame de la Victoire) w djecezji Senlis. Oprócz summ, zapisanych później na wyprawy krzyżowe, była to jedyna pozostała po nim fundacja. Następnie, kiedy r. 1215 anglicy, zbuntowani przeciw swemu królowi Janowi Bez Ziemi, powołali na tron księcia francuzkiego Ludwika (późniejszego Ludwika VIII), i Papież, będący wówczas po stronie Jana Bez Ziemi, zagroził Francji klątwą, Filip nałożył konfiskatę na jego dobra, kiedy ten, nie zważając na klątwę papiezką, wyprawił się z wojskiem do Anglji. Ale owa konfiskata była tylko pozorem, i Filip dopomagał swemu synowi skrycie, zasłaniając tylko siebie od odpowiedzialności przed Papieżem, którego klątwy obawiał się dla tego, że znajdował się w obec nieprzyjaznych sąsiadów i źle usposobionych, a potężnych lenników, z którymi trzymać się musiał na stopie zbrojnego pokoju. Po zdobyciu przez turków Ptolemaidy, zachęcał on do nowej wyprawy krzyżowej innych, ale sam siedział w domu, ażeby korzystać z ich odjazdu do dalekiej Palestyny i przeprowadzać obmyślane na ich szkodę plany. Nie wzruszył go bynajmniej r. 1196 powołujący do nowej wojny krzyżowej Fulko z Neuilly. On to raczej przez swoje działania i chytre zabiegi powstrzymał Ryszarda Lwie Serce i innych od nowej wyprawy do Ziemi św. i zmusił ich pozostać w domu i tam mieć się na bacznośi, gdzie im groziło niebezpieczeństwo. Dalszy jego udział w wyprawach krzyżowych ograniczył się do tego, iż, na prośby chrześcjan w Palestynie, zalecił on Jana Brienne na króla jerozolimskiego, co nie pociągnęło za sobą żadnych skutków, i wyprawił swego syna przeciwko albigensom, kiedy ci faktycznie już byli obaleni i pozostało tylko zabierać ich posiadłości. Źródła: Hurter, Innocenz III (Bd. 1—2); Michaud, Histoire des Croisades (t. II p. 355 sq. 424 sq. III p. 19, 89 sq. 364); Filleau de la Chaise, Histoire de Philippe Auguste, Paris 1688; Balduin, Dissertatio de Philippis Augustis, Lipsiæ 1698; Baudot de Juilly, Hist. de Ph-A., Paris 1702; Marguérite de Lussan, Anecdotes de la cour de Philippe Auguste, Paris 1733, i Suite des anecdotes, ibid. 1738; Laurids Engelstoft, Philip August, Konge i Frankrig, og Ingeborg, Prindsesse af Danemark, Kioebenhaven 1801; B. H. R. Capefigue, Histoire de Philippe Auguste, roi de France, Paris 1829—1842; J. B. Champagnac, Philippe Auguste et son siècle, Paris 1847; M. Todiere, Philippe Auguste, Tours 1853; Hefele, Conciliengesch. (Hefele). S. St.
Filip Sidetes, rodem z m. Side w Pamfilji (prowincji Azji mniejszej), ztąd Sidetes nazwany, krewny Troila sofisty; w młodych latach prowadził szkolę katechetyczną w Aleksandrji, a przy końcu panowania Teodozjusza W. († 395 r.) przeniósł ją do swego rodzinnego miasta. Będąc djakonem, żył w przyjaźni z ś. Chryzostomem. Później, wyświęcony na kapłana, gdy umarł Attyk, bp kplski, r. 427, ubiegał się z Sisinnjuszem o to biskupstwo, lecz go nie otrzymał, i dla tego ku Sisinnjuszowi zywił niechęć. Socrates (Hist. Eccl. l. 7 c. 27), jemu współczesny, i Photius (Biblioth. cod. 35.) czytali jego obszerne dzieło, pełne erudycji, p. t. Historia Christiana, od początku świata aż do początków V w. po Chr., i zarzucają mu brak porządku w opowiadaniu i częste odbieganie do rzeczy,
