w szaloną zemstę, skazał Filomenę na męczeństwo. Najprzód 33 dni trzymano ją w więzieniu, następnie ćwiczono srodze rózgami, włóczono po ulicach Rzymu, wielokrotnie przeszywano strzałami, zawiesiwszy kotwicę u szyi, wrzucono ją do Tybru; a mimo to zawsze cudownie przy życiu zachowywaną była. W końcu została ściętą 10 Sierp, o trzeciej godz. po południu. O tych objawieniach Kościół dotąd nic jeszcze nie wyrzekł. Relikwje tej świętej r. 1805 Franciszek de Lucia, świątobliwy kapłan, przeniósł do Neapolu, zkąd wkrótce potem przewiezione zostały do miejsca jej urodzenia, do Mugnano, miasta o 20 mil od Neapolu odległego, a leżącego w Terra di Lavoro, gdzie przybyły 10 Sierpnia. Poprzednio w Neapolu, a następnie w Mugnano pojawiły się liczne cuda i chwałę ś. Filomeny rozniosły na wszystkie strony świata. Od 50 przeszło lat wystawiać zaczęto wszędzie po kościołach jej obrazy, zakładać bractwa i wznosić pod wezwaniem tejże kaplice, nietylko we Włoszech, ale i w innych krajach. Wszędzie nosi tytuł cudotwórczyni wieku. Na prośby wielu biskupów, Grzegorz XVI zezwolił (30 Stycznia 1837 r.) na Mszę św. i officium na cześć ś. Filomeny, przeznaczając dzień 11 Sierpnia na obchód jej pamiątki. Cf. Sintzel, Verehrung der hl. Filomena, München 1844. La Thaumaturge du XIX siècle on vie et miracles de Ste Philomene, trad, de l’ital., Paris 1867; Odgłos pierwiastkowych wiadomości o cudotwórczej pannie i męcz. ś. F. z nowenną... w języku franc, wydany, a teraz na ojcz. jęz. przełoż. Krak. 1836; Wiadomość o cudownej w. XIX ś. F. P. i M. wraz z modlitwami i naboż. do tejże ś., Warsz. 1840, ib. 1847, ib. 1856; Żywot cudownej wieku XIX ś. Fil., wraz z modlitwami, Lwów 1837. — Jest jeszcze druga Filomena, która cześć odbiera w San-Severiuo (Septempeda), w marchji Ankońskiej od r. 1527, w którym kardynał Antoni de Monte odkrył tam jej kości, złożone w tém miejscu przez ś. Seweryna, za czasów Totyli. O tej świętej Martyrol. rzymskie czyni wzmiankę pod d. 5 Lipca. Ob. Boll. t. II Julii f. 229. (Grosshentschi). J.
Filon (Philo), dla odróżnienia od wielu innych tego nazwiska Żydem (Philo Judaeus) nazwany. Za cesarza Kajusza Kaliguli, ok. 40 r. po Chr., sam nazywa się już starym człowiekiem, mógł więc urodzić się około 20 r. przed Chr. Mieszkał w Aleksandrji, gdzie osiadła jego rodzina. Brat jego Aleksander stał na czele bogatej spółki handlowej w Aleksandrji. W czasie prześladowań, jakim żydzi aleksandryjscy ulegali po śmierci cesarza Tyberjusza, F. wysłany był na czele deputacji żydowskiej do Rzymu. Korzystając ze swej zamożności, oddał się całkowicie pracy umysłowej. Józef Flawjusz (Antiq. l. 18 c. 8 § l) chwali w nim wielką znajomość filozofji. Językiem i wykształceniem swojém F. był więcej grekiem niż żydem, wszakże pomimo tego przywiązany był do swojej narodowości i religji. Występuje też dla tego jako apologeta judaizmu, w obec współczesnego sobie wyższego pogańskiego społeczeństwa. Nie uzasadnioną jest wiadomość późniejszych pisarzy chrześcjańskich (Euseb. Hist. Eccl. II 17; Photii Bib. cod. 105), jakoby F. za cesarza Klaudjusza raz jeszcze przybył do Rzymu i tam przez Piotra ś. Apostoła do wiary chrześcjańskiej nawrócony, później znowu się jej wyrzekł (Delaunay, Philon). F. zostawił pism wiele i oto ich tytuły: De mundi opificio; Legis allegoriarum libri 2; De Cherubim; De sacrificiis Abeli et Cain Quod deterius potiori insidiari solet; De agricultura; De plantatione Noe;
