Volksblatt für Stadt u. Land., a 1849 w Rostock’u Norddeutscher Correspondent; tegoż roku w Szwerynie powrócił na łono Kościoła, następnie udał się do Frankfurtu, potem do Wiednia, zajmując się zawsze dziennikarstwem. Z Wiednia zaopatrywał swemi artykułami wychodzącą w Kolonji Deutsche Volkshalle, objął nawet redakcję tego pisma, ale 1854 złożył ją; r. 1858 został prokuratorem stypendjów szkolnych w Paderbornie, następnie odznaczył się na Szląsku zakładaniem w większych miastach dzienników katolickich. Wydał oddzielnie: Politische, kirchliche u. literarische Zustände in Deutschland, Lpz. 1840; Fliegende Blätter üher d. Fragen der Gegenwart, Naumb. 1845—46; Zeitbilder, Grimma 1847, 2 t.; Meine Bekehrung, Paderb. 1852. Cf. D. A. Rosenthal, Convertitenbilder, wyd. 1-e 1767.
Florez (czyt. Flores) Henryk, uczony augustjanin hiszpański, ur. w Valladolid 14 Lut. 1701. Czas jakiś był przy uniwersytecie w Alcala rektorem królewskiego kollegjum, później teologicznym konsultorem przy najwyższej radzie kastylskiej, następnie jeneralnym assystentem swego zakonu dla prowincji hiszpańskich. Um. w Madrycie 1773. Napisał Cursus theolcgiae, 5 t. in-4. Clave historical, 1743: Przewodnik do oznaczenia i sprostowania dat chronologicznych; dzieło to odznacza się wielką dokładnością i porządkiem; r. 1794 wyszła już ósma jego edycja, Medallas de las colonias, municipias y pueblos antiguos de Espańa, Madrid 1757—73, 3 t. in-4; za dzieło to został członkiem akademji królewskiej napisów i nauk pięknych. Dissertacion de la Cantabria, ib. 1768; Memorias de las reynas catholicas, 1770, 2 t. in-4. Najważniejszą jednak pracą, która na zawsze imię jego przechowa, jest Hiszpanja święta (Espańa sagrada, Madrid 1747—74), tomów 29. Dzieło to po Florezie prowadzili dalej augustjanie: Risco od tomu XXX do XL włącznie (1774—1801), Antolin Merino, i Jose de Canal do XLIV włącznie (1819 i n.) ostatnie tomy XLV i XLVI opracował sam Jose de Canal. Znakomite to dzieło przedstawia historyczny i statystyczny obraz biskupstw hiszpańskich, równie jak klasztorów, zakładów kościelnych, katalog biskupów, świętych, mężów znakomitych i t. d.
Florjan św. (4 Maja), męczennik, ur. w połowie III w. w wiosce Zeiselmauer (Cetia, Cetium, Cetii murus), w Niższej Austrji (cf. Butler VI 141). F. w najdawniejszych Martyrologiach jest wspominany, jak czytamy u Bolland. (4 Maji). Ustępy o nim w Martyrol. Rabana Maura i Notkera (cf. Lect antiqu. H. Canisii, ed. Basnage, Amstelod. 1725 t. II p. II p. 326 et p. III p. 124) najwierniej zgadzają się, niekiedy nawet co do litery, z aktami męczeństwa, wydanemi przez Pez’a, a wziętemi z rękopismu klasztoru św. Emmerama z VI w. (cf. Script, rer. Austriae, Lipsiae 1721 t. I p. 35). Ze stylu, prostoty i zwięzłości tych akt można zawnioskować, że są źródłem tego wszystkiego, co dotąd napisano o św. Florjanie, i że są ułożone wkrótce po jego śmierci. Podług tych akt, za panowania Djoklecjana i Maksymjana, Akwilinus, prefekt Noryku (Noricum Ripense, dziś Wyższa Austrja), troskliwie poszukiwał chrześcjan, a 40 okrutnie już umęczył. Dowiedziawszy się o tém Florjan, zapragnął cierpieć za wiarę i udawszy się do Lorch (Laureacum), stolicy Noryku, przedstawił się jako chrześcjanin dawnym towarzyszom broni, mającym polecenie chwytania wiernych. Stawiony przed prefekta, gdy niczém nie
