nic nie mogła, z siostrami podobnie jak ona myślącemi udała się do klasztoru magdalenek w Orleanie i 1475 r. otrzymała zatwierdzenie swojej reformy, do której przyłączyło się 28 klasztorów. Angielskie klasztory zniknęły w czasie zaprowadzania tam kościoła anglikańskiego; francuzkie — za rewolucji. Ostatnia ksieni Julja Zofja Karolina de Pardaillan umarła 1799 w Paryżu. Cf. Joan, de la Mainferme, Clypeus nascentis Fontebraldensis ord. Paris 1684; Honoré Niquet, Histoirè de l’ordre de Font. 1586; Mich. Cornier, Fontis Ebrardi exordium, Flexiae 1641 (Fehr). A. E.
Forcellini (czyt. Forczelini) Idzi, ur. 1688 na wsi pod Feltre, w seminarjum paduańskiem był uczniem Jakóba Facciolati’ego, później pomocnikiem jego w pracach lexikograficznych; następnie był dyrektorem seminarjum w Ceneda, r. 1731 wrócił do Padwy i tam urn. 1768 roku. Najsławniejszą jego pracą jest wydany z Facciolati’m Totius latinitatis thesaurus, Padua 1771, 4 t. in-f; nowe wyd. p. t. Lexicon totius latinitatis J. Facciolati, Aeg. Forcellini et J. Furlanetti, seminarii patavini alumnorum, cura, opera et studio lucubratum; nunc demum iuxta opera R. Klotz, G. Freund, L. Dordelein, aliorumque recentiorura auctius, emendatius, melioremque in formam redactum curante doct. Francisco Corrodini, Patavii 1868 in-4; ok. tegoż czasu wyszło inne wyd. p. t. Totius latinitatis Lexicon opera et studio Aegidii Forcellini, seminarii patavini alumni lucubratum, et in hac editione novo ordine digestum, amplissime auctum, atque emendatum, adjecto insuper altera quasi parte Onomastico totius latinitatis, cura et studio doct. Vincentii De-Vit, olim alumni etc.
Foreiro Franciszek uczony teolog zakonu dominikańskiego w Portugalji; ur. w Lizbonie z zamożnych rodziców, wstąpił w młodym wieku do zakonu, gdzie szczególniej kształcił się w językach: łacińskim, greckim, hebrajskim, a dokończył swych studjów w Paryżu. R. 1540 powrócił do ojczyzny, objął katedrę professora, a zarazem był głośnym kaznodzieją; wreszcie został cenzorem ksiąg i kaznodzieją nadwornym. Kiedy Papież Pius IV w 1561 r wznowił synod w Trydencie, posłał tam Franciszka król Sebastjan, jako teologa, który, z powodu swej wysokiej nauki, w wielkiem był poważaniu. Na pewnej kongregacji teologów miał Foreiro mowę o Mszy św., zpowodu której Paweł Sarpi w swej Historji soboru trydenckiego niesłusznie podejrzywał jego wiarę pod względem tego dogmatu. Pallavicini (Istoria del. conc. di Trento l. 18 c. I) udowodnił niesłuszność tego zarzutu, co tém jaśniej pokazuje się ztąd, że Papież Pius IV, po ukończeniu soboru, powołał Foreirę na członka kommissji mającej ułożyć katechizm, poprawić Mszał i Brewjarz, i mianował go sekretarzem kongregacji mającej dokończyć Index librorum prohibitorum, do którego przedmowę napisał. Od r. 1566 żył znowu w swej ojczyźnie, gdzie go obrano przełożonym klasztoru w Lizbonie, a następnie prowincjałem; od 1571 r. żył w konwencie w Almeida, oddany wyłącznie naukom, gdzie i um. 1581 r. Z jego pism nie wszystkie były drukowane. Dzieło jego pod tytułem: Isaiae prophetae vetus et nova ex hebraico versio cum commentario, Venet. 1563, Antwerp. 1565, Lond. 1660, chwali tak Syxtus seneński (Bibl. Sanct.), jak i Ryszard Simon (Histoire crit. de l’Ancien Test.). Inne dzieła, jako to: Commentaria in omnes libros prophetarum, ac Job, Davidis et Salomonis; Lucubrationes in Evangelia, i ułożone przez niego Lexicon hebraicum, choć przygotowane do druku, drukowanemi jednak nie były. Z mów mianych w obec ojców soboru try-
