samo przez się powstało, za sprawą kilku panien z parafji, które naukami świętego pasterza pobudzone, z własnego natchnienia połączyły się między sobą złożeniem ślubu czystości i wspólnego życia pod posłuszeństwem zakonném. Fourier, wypróbowawszy ducha ich i stałość w przedsięwzięciu, pozwolił im przywdziać habit, suknię czarną z takimże woalem, na znak odłączenia od świata. Trudności były wielkie, nim młode zgromadzenie znalazło na początek pomieszczenie w domu najętym, i pierwszą szkołę swą otworzyć mogło. Lecz w prędkim czasie liczba sióstr do tego stopnia wzrosła, że obok tej pierwszej szkoły mogły założyć wiele innych w okolicznych parafjach, które prawie wszystkie, poznawszy ich ducha, chciały je mieć u siebie. Zgromadzenie zostało zatwierdzone przez Pawła V, dwiema bullami: z 1 Lutego 1615 i 6 Paźdz. 1616. Z tak szczęśliwym skutkiem pracując około uświęcenia swej parafji, nie opuszczał jednak Fourier pierwszej i głównej myśli swojej, zaprowadzenia koniecznej reformy w opactwie swojém, od którego niechętni i bojący się wpływu jego bracia zawsze go trzymali z daleka. W końcu jednak stan rzeczy doszedł do wiadomości Stolicy Apost., która biskupowi z Toul poleciła naprawę klasztoru, a ten wiedząc, że nie może obrać zdolniejszego zadanie to włożył na Fouriera. Ochotnie podjął się trudnego dzieła i szczęśliwie, choć powoli, do końca je doprowadził. Po śmierci o. Quinel, Fourier został obrany jeneralnym przełożonym zreformowanej już kongregacji. Ale jak w pracach swych parafjalnycb nie zapominał o dziele naprawy swego klasztoru, tak też później, w walkach i trudnościach tej reformy, nigdy aż do śmierci nie wypuścił z swej opieki założonego przez się zgromadzenia sióstr szkolnych i, umierając, jeszcze zapisał im w spuściźnie ułożoną ostatecznie regułę i ustawy zgromadzenia. Po życiu twardém, surowém i, w zupełném zaprzaniu siebie samego, poświęconém Bogu i bliźnim, um. 9 Grudnia 1636, a 29 Stycznia 1730 ogłoszony został błogosławionym. Ob. Butler, Żywoty świętych i Ojców, t. XVIII; Etzinger, Leben des sel. Petrus Forerius; Le bienheureux Pierre Fourier, par la vicomtesse de Flavigny, Paris 1873; Chapia, Hist, du bienh. P. Fourier et des desastres de la Lorraine, Nancy 1850, Paris 1862, 2 v.; Lambel, Le b. P. F. de Mattaincourt, Lille 1868. (Holzwarth). H. K.
Fournet Andrzej Huber Viggeri, ur. 6 Grud. 1752 r. w parafji Maillé pod Montmorillon, w Poitou, kształcił się najprzód w prawie, a potém słuchał teologji i wstąpił do stanu duchownego. R. 1782 odstąpił mu stryj jego probostwa Maillé: wtedy wspólnie z pobożną siostrą i swoim wikarjuszem surowe rozpoczął życie, obracając prawie wszystkie swoje dochody na ubogich. Nie chcąc wykonać nieprawej przysięgi, wymaganej przez rewolucję we Francji, poszedł do Hiszpanji; ale sercem pozostał zawsze przy swoich parafjanach, i dla tego zaraz po śmierci Robespierra wrócił do nich; a choć cenę na jego głowę nałożono, jednakowoż i Msze publicznie miewał i lud nauczał. Cudownym tylko sposobem uniknął licznych niebezpieczeństw. Skoro duch religijny począł ożywiać się we Francji i dał się czuć wielki brak duchowieństwa, wtedy F. poświęcił wszystko, aby tylko tej potrzebie zaradzić. Więcej jeszcze zdziałał ten gorliwy mąż, kiedy 1806 r. nakłonił panią Bichier, należącą do znakomitej familji w Montmorillon, że z kilku innemi pobożnemi osobami zajęła się wspieraniem ubogich i nauczaniem dzieci. Tym sposobem F. był założycielem zgromadzenia sióstr od św. Krzyża, dozwolonego przez biskupa
