jednak sam pomścił raz krzywdę słudze swemu wyrządzoną. Kiedy Fr. kazał na placu, kilka niewiast złego życia umówiło się, żeby mu przeszkadzać swemi śpiewami i szyderczemi okrzykami. Niedługo potém w święto Fr. przybył na tenże plac i znalazł, że dom, z którego owe krzyki poprzednio wychodziły, a który zawsze bywał ożywionym, teraz jest zamkniętym i pogrążonym w milczeniu. Zdziwiony, pyta o przyczynę. Powiadają mu, że Katarzyna, która przewodniczyła onym niewiastom, wczoraj nagle umarła. Fr. idzie do tegoż domu i pyta umarłej: „Katarzyno, gdzie jesteś?“ — „W piekle jestem, w piekle“ odpowiedział trup. Łatwo sobie wyobrazić wzruszenie rzeszy, która z Fr. do owego domu wstąpiła i była świadkiem tego cudu, a z którego skorzystał święty i obfity połów dusz zebrał. Na pracy apostolskiej w różnych prowincjach neapolitańskich strawiwszy przeszło 40 lat życia, † 11 Maja 1716 r. w Neapolu. F. był wątłego zdrowia, mimo to prowadził życie umartwione, pełne pokuty. Za życia jeszcze obdarzony był darem cudów, proroctw i bilokacji. W Neapolitańskiem królestwie odżywił ducha reiigijnego wśród ludu. Podczas tak zwanej jeneralnej Kommunji, odbywanej w 3 niedzielę każdego miesiąca, przyprowadzał do Stołu Pańskiego nieraz 15—20,000 wiernych. Wpływ śwój świątobliwy rozciągał do zakonów, duchowieństwa świeckiego, seminarjów i szkół, wszędzie przewodnicząc rekollekcjom. Beatyfikowanym był przez Piusa VII (1806), kanonizowanym przez Grzegorza XVI, 26 Maja 1839 r. Żywot św. F’a, na podstawie aktów procesu beatyfikacyjnego, opisał Longaro degli Oddi, Vita del venerabile servo di Dio P. Francesco di Girolamo, Roma 1760, ib. 1761, ib. 1839 p. t. Vita di San Fr. di G.; to samo: Neapoli 1839, Monza 1869 (2 v. w zbiorze p. t. Colana di vite di santi, disp. 109 110). Dzieło to, przełożone na język niemiecki, wyszło w Augsburgu 1808. Ony żywot św. F’a po włosku wydał o. Karol Stradiotti, w rok po śmierci świętego. Jak. Cuvelier, Kurzgefasste Lebengesch. d. sel. Franciscus von Hieronymo, aus den ausfuhrlichen Lebensbeschreibungen des P. Karl Stradiotti und d. P. Long, degli Oddi, Cöln 1809. Ob. Daras, Les snints et les bienheur. du 18 siécle, Par. 1868 t. II s. 1.. (streszczenie z Oddi’ego); Jullien Bach, Histoire de S. François de Geronimo, nouvellement composée d’après les actes de la Congrégation des Rites, Metz 1867 in-12. X. W. K.
Franciszek Mayron (de Mayronis), podany za błogosławionego (26 Lipca) w Menologium franciszkańskiem Hueber'a; franciszkanin, jeden z najcelniejszych uczniów Duns’a Scota i wymowny obrońca Niepokal. Poczęcia Najśw. Panny, ur. się w Digne, w Prowancji, długi czas wykładał lekcje na uniwersytecie paryzkim, jako bakałarz teologji, i wreszcie, na wstawienie się Roberta, króla Sycylji, który bardzo go cenił i Papieża Jana XXII, mianowany został r. 1323 doktorem i nauczycielem tej szkoły. Pierwszy on r. 1315 poddał się tak zwanemu aktowi sorbony (actus sorbonnicus) i zaprowadził go swym przykładem. Ów akt polegał na tém, iż przez lato każdego roku we wszystkie piątki bakałarze teologji odbywali dysputy, trwające nieprzerwanie od 5 godz. rano aż do 7 wieczorem, i w których jeden defendent musiał odpowiadać na zapytania i odpierać zarzuty wielu oponentów. Um. r. 1325 w Placencji. Trithemius (Script. Eceles. n. 561 in Bibl. Eccl. J. A. Fabricii) sławi go, jako męża odznaczającego się ogromną znajomością Pisma św., szlachetnemi
