liczba zakonnic, powiększono klasztor kosztem Marjanny Wilczewskiej, cześnikowej drohiczyńskiej, dobrodziejki zakonu, zm. 1678 r. Wiele też do rozszerzerzenia klasztoru i restauracji kościółka przyczynił się własnym funduszem Stefan Bidziński, wojew. sandom., którego córka ksienią tu była. Początkowo miały tu franciszkanki tylko oratorjum, dopiero r. 1673 nabyły kościołek ś. Magdaleny, który znacznie powiększony i przerobiony, w r. 1685 poświęcony został. W r. 1864 było tu zakonnic 9, w r. 1874 jest 13 (Pam. R. M. VII 102). W kustodji lubelskiej był najdawniejszy klasztor w Zawichoście. Założył go Bolesław Wstyd. dla siostry swej Salomei, powodowany jej, oraz matki Grzymisławy i żony Kunegundy prośbami. Kościół i klasztor były z kamienia ciosowego, mocno zbudowane, a własność zakonnic stanowiło miasto Zawichost, z 25 wsiami. Pierwszy wielki napad Tatarów na Polskę w r. 1241 zniszczył ze szczętem kościół ich i klasztor, przyczem 12 franciszkanów i 60 zakonnic zamordowanych być miało. Lękając się powtórzenia podobnej klęski, franciszkanki, wraz z ksienią swoją bł. Salomeą, miejsce to na zawsze opuściły i przeniosły się w góry, w niedostępne miejsce, Skałą lub Kamieniem zwane, na co pozwolenie Pap. Aleksandra IV r. 1260 otrzymały. Franciszkanie sami z ruin kościół i klasztor podźwignąwszy, pozostali w Zawichoście do r. 1864, w którym zniesieni (Pam. R. M. IV 222). Obecnie z klasztorów wspomnianych istnieją jeszcze następujące: w Sączu Starym, w Krakowie i w Chęcinach. X. S. Ch.
Franciszek I, cesarz niemiecki. Gdy artykuł Marja Teresa wyświeca nam dostatecznie położenie Austrji i jej politykę w tej epoce, a Franciszek I mało w ogóle zajmował się rządami, ograniczymy się do krótkiego rysu jego osobistego charakteru. Franciszek lotaryngski, w. ks. Toskanji, ur. 1708 r. Mając lat 13, wysłany do Wiednia, chował się razem z Marją Teresą, mającą zaledwo wówczas 4 lata wieku. R. 1736 pojął ją za małżonkę. Gdy Lotaryngja odpadła do Francji, jako kompensatę dostał Franciszek księstwo Florenckie. Po nagłym zgonie Karola VII bawarskiego, dostała mu się korona cesarska 1754 r. F. odznaczał się męzką urodą i kochał czule małżonkę. Wychowany po francuzku, używając ciągle francuzkiego języka i francuzkiej grzeczności, złagodził wiele surowych zwyczajów domu austrjackiego. Miły, przystępny, dowcipny, mało mieszał się do rządów. Wszakże niezaszczytną to jest dla syna jego Józefa II rzeczą, że ojca swego nazywał próżniakiem, otoczonym pochlebcami. F. znał się dobrze na finansach: odkrył i usunął wiele nadużyć w tej gałęzi administracji krajowej. Zamiłowanie w tego rodzaju zajęciach posunął aż do tego stopnia, iż, jako prywatny człowiek, zajmował się dostawą liwerunku dla armji, a podczas wojny siedmioletniej sprzedawał królowi pruskiemu mąkę i siano. Stosunki handlowe prowadził z całą Europą. Miał także upodobanie w alchemji. Um. 18 Sierp. 1765 r., tknięty apopleksją, w Tyrolu, gdzie zjechał, aby być obecnym na uroczystościach weselnych drugiego swego syna Leopolda II, zaślubiającego infantkę hiszpańską Marię Ludwikę. Marja Teresa bardzo opłakiwała zgon męża. — Franciszek II, ostatni cesarz niemiecki (Franciszek I, jako pierwszy dziedziczny cesarz austrjacki), ur. 12 Lut. 1768 r. we Florencji, w trzecim roku po objęciu rządów tego księstwa przez ojca swego Leopolda. W siódmym roku wzięty został do Wiednia, gdzie, jako przyszły następca Józefa II, miał być wychowany pod okiem tego
