dniejszego pojęcia, Broszura ta nosi tytuł: Żywot, skon i nauka Jakóba Józefa Franka, ze współczesnych i dawnych źródeł, oraz z 2 rękopismów, Warsz. 1866, z ryciną, przedstawiającą Franka na katafalku po śmierci. Do jej napisania autor użył 48 dziełek, których wykaz podaje. X. Z. Ch.
Frank Kacper, ur. w Misnji 1543 r. i wychowany przez rodziców w luteranizmie, otrzymał od hrabiego Władysława z Haag, w wyższej Bawarji, który w swem hrabstwie luteranizm zaprowadził, wezwanie na pastora w Haag i takowe przyjął. Ztąd udał się 1566 r. do Ingolsztadu, gdzie, oddając się czytaniu Ojców Kościoła pod kierownictwem Marcina Eisengreina († 1578), professora i rektora uniwersytetu ingolsztadzkiego, a także z luteranizmu nawróconego, religję katolicką przyjął i 1568 r. publiczno wyznanie wiary uczynił. Po śmierci hrabiego Władysława, ostatniego z tej familji, hrabstwo jego dostało się gorliwemu księciu bawarskiemu Albrechtowi V, który wszelkich dołożył starań, aby wiarę katolicką na nowo wprowadzić, a wszelkie błędne wyznania usunąć. W tym celu zwrócił oczy na świeżo nawróconego pastora z Haag, który mu się w tém przedsięwzięciu najodpowiedniejszym być zdawał; wyjednał mu pozwolenie papiezkie, ażeby mógł zaraz święcenia kapłańskie przyjąć, a Frank, z wielką pociechą księcia, dokonał swego apostolskiego posłannictwa w kilku miesiącach. Tego dopełniwszy, został nadwornym kaznodzieją i duchownym radcą księcia, a 1572 r. proboszczem ś. Maurycego w Ingolsztadzie, wreszcie 1578 r. professorem teologji. R. 1575 udał się do Rzymu na jubileusz, z celem zwiedzenia całych Włoch; w Siena otrzymał stopień doktora teologji, a Papież Grzegorz XIII mianował go protonotarjuszem, dodając mu tytuł comes Lateranensis. Um, 12 Maja 1584 r. Pomiędzy katolickimi uczonymi, jacy zdobili w XVI wieku Bawarję, a szczególniej uniwersytet ingolsztadzki, zajmował on jedno z pierwszych miejsc i zjednał sobie głośne imię, tak kazaniami, jak i pismami kontrowersyjnemi, których wykaz podaje Kobolt, Gelehrten-Lexicon. Cf. Annales Ingolst. Academiae Mederer’a, t. I i II passim; Räss, Die Convertit. II 15... (Schrödl). X. F. S.
Frank Othmar, ur. 1770 w Bambergu, zostawszy benedyktynem, uczył od 1795 w Banz; r. 1802 został professorem filozofji w uniwersytecie bambergskim. Jako prywatny człowiek żył następnie w Norymberdze, Monachium, Paryżu i Londynie. R. 1821 został professorem języków perskiego i sanskrytu w Würzburgu, 1826 w Monachium; um. 1840 w Wiedniu, w podróży naukowej. Napisał: Das Licht vom Orient, 1801; De Persidis lingua et genio, Nürnb. 1809; Persien u. Chili, als Pole der physischen Erdbreite, 1813; Fragmente eines Versuches dynamischer Spracherzeugung, 1815; Philosophic der Hindu, 1835; i kilka prac nad językami indyjskiemi.
Frank Sebastjan. Współczesny Lutrowi i szczególny wolnomyśliciel, pochodził z miasta Donauwörth (dziś w Bawarji), nie zaś z Woerd w Hollandji, jak inni podają. Tułał się po różnych miastach Niemiec, jako to: Norymberdze, Würzburgu, Strasburgu, Ulmie 1545 r.; był czas jakiś mydlarzem, później drukarzem i nakładcą. Początkowo był w przyjaznych stosunkach z Lutrem, nawet do dziełka Franka o Turkach Luter napisał przedmowę w 1530 r. Ale im więcej luteranie jednoczyli się w pewne społeczeństwo religijne, tém więcej usuwał się od nich, nie chcąc do żadnego wyznania należeć, ani też żadnego nowego wyznania zakła-
