J. Wessel, ein Bild aus der Kirchengeschichte des XV Jahrh., Regensb. 1862; Die Lehre des Hus u. ihre Bedeutung für die Entwickelung der neuere Zeit, ib. 1862; Astrologie u. Reformation, Münch. 1864; Das wahre Zeitalter des hl. Rupert, Bamb. 1866; Kirchengesch. Deutschlands, ib. 1867—68, 2 t. Wydał trzy dotąd niewydane synody z czasów Merowingów, ib. 1867; pisał dla frankfurckiego stowarzyszenia broszurowego (o Husie), do katolickiej Encyklopedji Manza. Od czasu swojego odstępstwa od Kościoła, wydał: Documenta ad illustrandum Concilium Vaticanum, Nördling. 1871 2 t.; Tagebuch gefuhrt während des Vaticanischen Concils, 1871 (o fałszach, jakie to dzieło zawiera, ob. Przegląd Kat. 1872 p. 785..); Zur Reohtfertigung meine Tagebuches, Nördl. 1872. Jest to otwarty list do ks. Rudolfa Cornely, jezuity, na recenzję Dziennika F’a (w Stimmen aus Maria-Laach, 1872 I p. 82); na list ten gruntowną choć krótką odprawę dał Cornely tamże, II 279. N.
Frint Jakób, bp w St. Pölten, ur. 1766 r. w Czeskiej Kamienicy, w powiecie Leitmeritz, pierwsze nauki pobierał w Klagenfurcie, następnie słuchał w Wiedniu prawa i teologji, a 1795 r. został kapłanem. Do r. 1801 był wikarjuszem w Pilichsdorf, w którym to roku został nadwornym kapelanem w Wiedniu, a 1803 nadto spowiednikiem alumnów w seminarjum; 1804 r. powierzono mu świeżo wprowadzony wykład religji dla studentów filozofji w uniwersytecie wiedeńskim. R. 1808 został proboszczem zamkowej parafji w Wiedniu. Frint głównie wpłynął na to, iż cesarz Franciszek 1816 r. założył w Wiedniu wyższą szkołę dla świeckiego duchowieństwa, aby się w niej młodzież duchowna wszystkich djecezji całego imperium, pod przewodnictwem i dozorem miejscowego nadwornego proboszcza, kilku nauczycieli i ojca duchownego, przysposabiała do wyższych godności. Urządzenie i kierownictwo tego zakładu, zwanego Frintaneum, powierzył cesarz Frintowi, a przy tém dał mu kanonję w Wielkim Waradynie i opactwo N. M. P. w Pagrany na Węgrzech. Wreszcie, 1827 r. mianował go cesarz bpem w St. Pölten. Jak gorliwie obowiązki pasterskie spełniał, dowodzą tego coroczne rekollekcje, które z swém duchowieństwem odbywał; kazania niedzielne, które co rok w poście miewał; wreszcie nauki katechizmowe, które od r. 1828 odbywał co święto. Um. 11 Paźd. 1839 r. Historja chrześcjaństwa w Austrji i Styrji, przez Antoniego Klein’a (Wiedeń 1842, III 196), podaje następne jego pisma: Handbuch der Religions wiesenschaft für Candidaten der Philosophie, 6 t. Wied. 1806—14; Leitfaden zum Religionsunterrichte für die zweite Humanitätsklasse etc., ib. 1812; Darstellung der katholischen Lehre vom heiligen Abendmahle nach den Bedürfnissen der neueren Zeit, ib. 1816; Das alte und neue Christenthum, oder kritische Beleuchtung der Stunde der Andacht, 4 zeszyty, ib. 1822—24; Einige Bedenken über religiose Schriften für Christen ohne Unterschied der Confession, ib. 1818; Gedanken über das Convertiren etc., ib. 1812; Geist der Christenthums von seiner wohlwollenden Seite dargestellt in Predigten, ib. 1808; Gedanken des Ernstes in den Tagen des Leichtsinnes, ib. 1812; Beiträge zur Belehrung und Veredlung der Menschen, 9 t. 1811—19; Sammlung praktischer Vorträge zur Befestigung des Glaubens, der Tagend u. Zufriedenheit, 3 t, ib. 1820; Die Feier der Menschenerlösung, ein Erbauungsbuch für die Fastenzeit; Uebungen geistliche gehalten zu St. Pölten in der Charwoche für die Priester u. Alumnen, przez 6 lat, ib. 1829—34; Fastenpredigten, 1829—34; Standeswahl mil einer Uebersicht der Pflichten, Vortheile u. Beschwerden der höhern Stände, ib. 1808; Bemerkungen über die
