narchja Assyryjska pod Teglatfalasarem (ob.) znów się podniosła. Że zaś Manahem panował 770—760 r., więc panowanie Fula w Babilonji i Assyrji (789—747) wypada współcześnie z Manahemem. Co zaś do samego nazwiska Ful, może jest ono skróceniem z Balazu, jakie się spotyka na pomnikach klinowych, a które w Belezys występuje odziane grecką formą. Oppert, Chronologie biblique, w Revue archeolog. Paris 1868. Cf. Niebuhr, Gesch. Assurs und Babels seit Phul, Berlin 1854. Przeciw tożsamości Ful’a z Teglatfalassarem przemawia to, że w Biblji Teglatfalassar występuje jako jeden z następców Ful’a (IV Reg. 15, 17—29) i jako od niego różny (I Par. 5, 26). Imię Ful’a zna także Aleksander Polyhistor ap. Euseb. Chron. armen. ed. Aucher, I 41. X. W. K.
Fulbert (od staroniem, ful — pełen, i bert — świetny) z Chartres (Fulbertus Carnotensis), święty (10 Kwiet.), syn ubogich rodziców, podług jednych niemiec, podług innych francuz, a podług innych jeszcze włoch w młodości do Francji przybyły; żył za czasów Roberta Pobożnego (syn Hugona Kapeta) króla franc., miał być nawet nauczycielem i kanclerzem jego. Według innych, F. był uczniem sławnego Gerberta (Sylwestra II) w szkole remeńskiej i kanclerzem w Chartres, gdzie otworzył sławną szkołę, do której zjeżdżali uczniowie nietylko z Francji, ale z Niemiec, Anglji i Włoch. W Poitiers pełnił obowiązki kustosza (thesaurarius); r. 1007 wyświęcony na bpa Chartres, jednomyślnie na tę stolicę przez duchowieństwo i lud okrzyknięty, na tejże stolicy um. 10 v. 11 Kwiet. 1028 v. 1029 r. Na cześć N. Marji P. wystawił w Chartres katedrę, kosztem Kanuta, króla Anglji, ułożył hymny i pierwszy do Gallji wprowadził święto Narodzenia N. M. P. Wzorowy bp, był wyrocznią dla całej Francji. Surowo karcił on nadawanie beneficjów i dóbr kościelnych ludziom świeckim. Z powodu niedbalstwa w tym punkcie karności, surowe robił wyrzuty Frankon’owi, bpowi paryzkiemu; karcił też często z tego tytułu magnatów świeckich, którzy pomimo tego wysoko go szacowali. Jan Tritemius pisze o nim: F. in scripturis divinis eruditissimus et in saecularium litterarum disciplinis omnium suo tempore doctorum doctissimus. Poëta clarus et dialecticus subtilissimus, multis annis scolae publicae praesidens plurimos doctissimos auditores enutrivit; vita quoque sanctissimus, multis legitur miraculis corruscasse. Jako święty znajduje się w niektórych Martyrologjach; nie ma go jednak w rzymskiém. Dzieła jego (Opera omia Fulberti C.) wydał Karol de Villiers, Paris. 1608 in-8; z tego wydania przedruki w Biblioth. PP. i ap. Migne, Patrol. lat. t. 141. Znajdują się między niemi: 1) Epistolae 108, do których należy 26 listów, pisanych przez inne osoby do F’a; 2) Sermones, po większej części panegiryki na uroczystości N. M. P.; 3) Hymni, zawierają także pochwałę N. Marji P. lub śś. pańskich; 4) Epistola de rebus ecclesiae religiose et caute distribuendis (ap. D’Achery, Spicil. II 827) i contra milites episeopos (ap. Martene, Anecd. I 130); 5) Vita S. Autberti episc. cameracensis (ok. r. 669), ap. Surium, De prob. SS. vit. 13 Decemb.; 6) Poenitentia laicorum i Poenitentia mulierum, i in. Cf. Fabricii, Bibl. lat. med. X. W. K.
Fulcherjusz (Fulcherius Carnotensis, franc. Foucher de Chartres), ksiądz, który z Robertem, księciem Normandji, udał się do Ziemi św. r. 1095; gdy przybył do Syrji, wziął go za kapelana Baldwin I, potém Baldwin II, królowie jerozolimscy. Podług niektórych, miał on być później biskupem Tyru, a r. 1146 patrjarchą jerozolimskim. Opisał dzieje wojen
