Fulko pozostawił dwóch synów: Balduina trzynastoletniego, który po nim na tron wstąpił, i siedmioletniego Amalaryka. Za Balduina III, dopóki tenże był małoletnim, panowała matka jego Melizenda, roztropna i mądra kobieta. Cf. Wilken, Geschichte der Kreuzzüge nach morgenlandischen und abendländischeu Berichten; Raumer, Geschichte der Hoheustaufen und ihre Zeit. I t. (Fritz). X. F. S.
Fullo Piotr, herezjarcha sekty monofizytów, żył w pewnym klasztorze, gdzie spełniał obowiązek farbierza (fullo, γναφεός), lecz wypędzony ztamtąd dla tego, że, podzielając błędy Eutychesa, potępiał synod chalcedoński, udał się do Chalcedonu, gdzie został kapłanem przy kościele ś. Bassy. Lecz i ztąd dla tej samej przyczyny wypędzony, udał się do Konstantynopola, gdzie zyskał sobie względy patrycjusza Zenona. Później zjawił się w Antjochji, gdzie wkrótce narobił wiele niepokoju, oskarżając tamecznego patrjarchę Martyrjusza o nestorjanizm. Rzucał klątwę na tych co przeczyli, że Bóstwo ukrzyżowane zostało, a do wyrażenia „święty, święty, święty,“ dodawał „któryś za nas ucierpiał.“ Ztąd to powstała sekta Theopassitów. Martyrjusz ze skargą na Fullona udał się osobiście do Konstantynopola, do cesarza Leona, który go wziął pod swoją obronę. Lecz kiedy to wszystko nic nie pomagało, a patrycjusz Zeno Fullona ciągle popierał, wskutek czego niepokoje w Antjochji coraz bardziej się wzmagały, zrzekł się Martyrjusz swej godności 471 r., a Fullo wdarł się na tron patrjarchalny. Gennadjusz, patrjarcha konstplski, zwołał z pomocą cesarza Leona synod do Antjochji, na którym Fullona z godności złożono, a edykt cesarski skazywał go na wygnanie. Bazyliskus, który cesarza Zenona na pewien czas wypędził (476—477), przywołał Fullona do Antjochji: ten mianował pewnego Jana bpem w Apamea, lecz mieszkańcy tego miasta nie cbcieli go przyjąć; Jan więc powrócił do Antjochji, strącił swego protektora Fullona i sam przez trzy miesiące na stolicy patrjarchalnej zasiadał. Skoro dekretem synodu z godności tej, nieprawnie nabytej, zrzucony został, wstąpił na stolicę prawy patrjarcha Stefan 478 r. A kiedy ten w następnym roku przez monofizytów zabity został, nastąpił po nim Stefan Młodszy; Fullona zaś wypędził Cesarz Zeno do Pityus. Stefan młodszy umarł po trzech latach, a następcą jego był Calendio, który po dwóch latach został wypędzony, a Fullo, przez zabiegi Akacjusza z Konstantynopola u cesarza Zenona, znowu na stolicę patrjarchalną do Antjochji powrócił (484). Lecz Papież Feliks II wyklął, na synodzie w Rzymie zebranym z 42 biskupów, Fullona z jego stronnikami i pozbawił go godności patrjarchy. Fullo utrzymywał się pod opieką cesarza i prześladował Kościół, jak tylko mógł. Umarł r. 486. Cf. Liber. Brevi.; Theod. lector.; Theoph. Chron.; Epist. P. Simplicii et Felicis II. (Gams). X. F. S.
Furtado (mylnie Hurtado) Franciszek, jezuita, ur. 1586 r. na Fayal, jednej z wysp Azorskich; 30 lat przepędził na missji w Chinach; um. 1653 w Makao, jako wice-prowincjał. Oprócz dzieł wydanych w języku chińskim (O kwiecie i niebie; Kurs logiki i metafizyki), napisał Relatio de statu sinensium missionis (1639). Listy jego w obronie chińskich obrzędów (ob. Akkommodacja) wydane zostały p. t. Informatio antiquissima de praxi missionariorum sinensium societatis Jesu, Lugduni 1700.
De Backer, Biblioth.
