Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.6 062.jpeg

Gassner.—Gaubil. 53 gami i krytykami, występującemi przeciw praktyce i faktom, tak niezgodnym z wyobrażeniami ówczesnego racjonalizmu. Teologowie wiedeńscy domagali się wzbronienia pielgrzymek do Ratyzbony, z powodu, jakoby one szerzyły zabobonność, a wyprowadzały pieniądze z kraju. Arcybiskupi z Pragi i Salzburga w listach pasterskich ostrzegli duchowieństwo swoich djecezji, aby zbyt łatw o nie zawierzało uleczeniom G'a. Nareszcie biskup raty-zboński odwołał się do Papieża Piusa VI. Z Rzymu odpowiedziano: „że egzorcyzmy były zawsze w praktyce Kościoła i jako wifclce pożyteczne zachowane być winny, ale nie można pozwalać, aby posługiwano się niemi publicznie, w obec zbiegających się tłumów. Ponieważ z tego powodu podnoszą się już narzekania, przestrzegać ściśle należy odnośnych do tej materji przepisów rytuału rzymskiego." Polecenia tego ściśle odtąd przestrzegano. Sławny fizjognomista Lawater bardzo się zainteressował uzdrowieniami G'a, zawiązał z nim piśmienną korrespondencję i nie wątpił, że są cudowne i silą wiary dokonywane. Doktor cesarski Von Ilaen miał je za dzieło szatańskie, a Eschemeyer przypisywał je magnetyzmowi. Gassner umarł jako dziekan w Bendorf w djecezji ratyzbońskiej 17 79 r. G. napisał: Anweisung, Weise, fromm u. gesund zu leben, auch ruhig u. gottselig zu sterben, Kempten 1 7 7 4; Anłwort auf die Anmerkungen welche in dem Munchener Intelligenzblatt wider meine Griinde u. Weise zu exorci-ren gemacht worden, Augsb. 1 7 74. (MastJ. W. F. Gatti Serafin, ur. 17 71 w Manduria, w ziemi Otranto. Zostawszy pijarem, był professorem filozofji w Benewencie, potem w Foggia, gdzie był wybrany na stałego sekretarza towarzystwa rolniczego Z powodu nadwątlonego zdrowia otrzymał sekularyzację i został dyrektorem liceum Zbawiciela w Neapolu. Um. tamże w Maju 1834. Jego Nauka wymowy, jego Pochwały sławnych ludzi, jego Wykład nauk fizycznych i matematycznych były tłumaczone na różne języki. Zostawił wiele prac swoich w rękopiśmie i byl jednym z głównych współpracowników Nowego słownika języka włoskiego. Gaubil (czyt. Gobil) Antoni, uczony missjonarz chiński, ur. 14 Lip. l G89 r. w Gaillac, w wyższym Langwedoku, wstąpił do jezuitów 1704, ar. 1723 posłany był do Chin. W języku chińskim i mandżurskim do takiej doszedł biegłości, że przewyższył uczonych Chińczyków. Kiedy przybył do Chin, już tam minęły pomyślne dla missjonarzów czasy, jakie były za cesarza Kang-hi. Jego następca tolerował już tylko jezuitów w Pekinie jako uczonych, prześladując ich jako missjonarzy. G. otrzymał jeszcze na dworze pekińskim miejsce tłumacza do języków europejskich, a po śmierci o. Parennin powierzono mu kollegjum młodych mandżurów, kształcących się w języku łacińskim. Oprócz tego był tłumaczem do języka łacińskiego i tatarskiego, urząd podówczas ważny, z powodu świeżo zawartych stosunków między Chinami i Rossją, a trudny, bo wymagający niesłychanej przytomności umysłu i biegłości w najdrobniejszych odcieniach języka. Akademja petersburgska mianowała G'a swym członkiem (174 7), a paryzka swym korrespondentem. Był on, bez zaprzeczenia, ze wszystkich europejczyków najlepiej obeznanym z literatury chińską i jednym z najczynniejszych missjonarzy. „Stosownie do rozkazu mych przełożonych, pisze G. (ap. Cretineau-Joly, Hist. d. 1.' C. d. J. V 61 ed. 3-a), kommunikuję panom akademikom wiele obserwacyj astronomicznych, innym zaś uczonym to, co znalazłem najciekawszego i najwa-