Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.6 110.jpeg

Genowefjanie.~-Genowefjanki. 101 sławnego klasztoru ś. Wiktora w Paryżu przeniosło się do opactwa ś. Genowefy i wprowadziło tam refonnę, wedle przepisów bulli Papieża Eu-genjusza III. Z dalszych ich dziejów wiadomo, iż po wprowadzeniu tej reformy pozyskali oni dla siebie w różnych stronach Francji wiele domów i zajmowali się pasterstwem dusz, ale następnie powoli zaniedbali się, tak, iż r. 1622 Papież Grzegorz XV wyznaczył kommissję dla przyprowadzenia jch do dawnej reguły i obowiązków. Opat ś. Genowefy był przełożonym generalnym całego zgromadzenia. Około połowy XVII i na początku XVIII w., zakon ten miał takie znaczenie, iż z grona jego wybierano zawsze kanclerza Sorbony. Za rządów dyrektorjatu kościół ś. Genowefy w Paryżu był miejscem posiedzeń klubu jakobinów. Ob. Saint-yves, Vie de S. Geneyiere, Paris 1845. (Wetzer). Genowefjanki, córki ś. Genowefy. W rzędzie licznych instytucji miłości chrześcjańskiej w w. XVII niepoślednie zajmuje miejsce zakon żeński ś. Genowefy. Początki jego są następujące. R. 1 6 36 panna Franciszka Blosset założyła w parafji ś. Mikołaja du Chardonneret, w Paryżu, towarzystwo dla pielęgnowania chorych i wychowywania dziewcząt. Przed-siewzięcie to zyskało powszechne uznanie. R. 1642 umarła pobożna założycielka, ale jej dzieło pozostało i jej córki od r. 1 6 50 obowiązywały się ślubami zakonnemi; r. 1 658 zostały one uznane przez bpa dje-cezalnego za zgromadzenie zakonne, ar. 1661 wydano im na to patent. Zajmowały się one bezpłatną nauką dziewcząt w swoim domu, utrzymywały seminarjum dla kształcenia nauczycielek rozsyłanych po kraju, wspomagały ubogich i udzielały pomocy chorym. Na wzór tego pobożnego zgromadzenia Marji Bonneau, z domu Miramion, bogobojna szesnastoletnia wdowa, założyła r. 1661 podobne zgromadzenie w parafji ś. Pawła, pod nazwą Rodziny świętej. W tym jej zakładzie miało zawsze 24 dziewcząt sierot otrzymywać cbrześcjańskie wychowanie. Oprócz tego, pani Bonneau zajmowała się w szpitalu Hotel-Dieu pielęgnowaniem chorych i z własnych środków rozdawać kazała codziennie w parafji ś. Mikołaja des Champs dwa tysiące porcji zupy ubogim. Taka dobroczynność pochłonęła jej dochody, których gdy nie stało, poświęciła ona chętnie na teu cel swoje klejnoty. W końcu urządziła dom, na ulicy S. Antoniego, dla pielęgnowania chorych i wspomagania ubogich, utrzymywała w różnych stronach kraju bezpłatne szkoły dla dzieci i zajmowała się nawracaniem nierządnic na drogę cnoty. Aby podnieść siły swego zakładu, Bonneau przyłączyła swoją Rodzinę świętą do genowefjanek, zakupiła nowy dom i wywierała na wszystkie strony taki dobroczynny i zbawienny wpływ, iż siostry połączonych zakładów zwane były odtąd m ira mionkami. Założono przeszło sto szkół i zgromadzenie połączone, zostało r. 1 665 za-twierdzonem przez Kościół. Bonneau umarła r. 1 696. Miramionki nie składały żadnych ślubów, a tylko zobowiązywały się do wiernego przestrzegania reguły i ustaw zgromadzenia, dopóki w nićm pozostawać będą. Przyjmowano je dopiero po skończonych 20 latach wieku i nieinaczej, jak za zgodą wszystkich członków zgromadzenia. Poważne i powszechnie szanowane niewiasty mogły być przyjmowane, jako siostry przybrane, bez zobowiązania do przepisów zgromadzenia. W czasie rewolucji genowefjanki były bardzo prześladowane, ale prześladowanie to przeniosły one cierpliwie, poczem oddały się z nową gorliwością swojemu powołaniu. Cf. Henrion Fehr, Mónchsorden, II p. 34 6. (Fehr). S. S.