253 Godziny kanoniczne.
przemian hymnów, psalmów, kantyków, inwitatorjum, responsorjów, pre-ces, antyfony końcowej i innych, które się w chórze naprzemian mówią z towarzyszem (chociażby laikiem, nawet nierozumiejącym i nieuważają-cym), zwyczajem jest uprawnione, byle obadwaj wyraźnie i nie wyprzedzając się mówili; odmawiać po całym psalmie na przemian, ani też w kilku mówiąc, dzielić na trzy, cztery chóry nie wolno. Antyfony mogą być odmawiane od wszystkich razem, albo naprzemian każdy; wypada, ażeby jeden był jakoby hebdomadarzem. Nietylko godziny oddzielać od siebie, ale nawet nokturny tegoż matutinum i laudesy od matutinum, przez trzy godziny bez żadnej racji, dłużej za słuszną racją, wolno. Gousset (Theol. morale n. 7 02) nie chce potępiać i tego, któryby nokturn od nokturnu przez noc całą oddzielił. Przerywać w środku godzinę kan., gdziekolwiek dla słusznej przyczyny, także wolno, i choćby przerwa była przydtużona, odmówionej części można nie powtarzać. Godziny kan. potrzeba odmawiać wyraźnie (voce articulata), lubo odmawiający niekoniecznie ma siebie słyszeć (ob. Głos); z intencją zadosyćuczynienia obowiązkowi, z po-winną uwagą i nabożeństwem, t. j. przynajmniej z uwagą na słowa, z intencją modlenia się i chwalenia Boga. Co do miejsca, położenia ciała i ruchów, prywatnie jak się podoba; chwalebnie jest tak się zachować, jak w chórze, ale można wszystko odmawiać w kościele, w mieszkaniu, w ogrodzie, na polu, w wagonie, byle się dobrowolnie nie narażać na wielką dystrakcję; siedząc, chodząc, jadąc, chociażby i leżąc, gdy inaczej ciężko. W odmawianiu publicznem chóralnćm, ponieważ mszał i brewiarz skąpo dają przepisy ceremonji godzin kan., uciekać się należy do Caeremoniale Epp. i rubrycystów, a wedle tych, reguły ceremonji godzin kan. są ogólne i poszczególne. I. Ceremonje ogólne. 1. Ubiór chóralny: komża i biret: nawet celebrans, okrom biskupa, ubiera się w komżę albo rokietę (komu się z prawa należy); celebrans jeszcze ubiera się w kapę (plmiale) na laudes i nieszpory solenne (rubr. gener. missal. tit. 19 n. 8) i na solenne (lekcje 3 noktur.) matutinum (Caerem. Epp. 1. 2 c. 6 n. 15); alby nie używa (SRC. 18 Lip. 1 658 r.), chyba że z assystą w dalmatykach; stuły nigdy (SRC. w wielu dekret.), chyba przy wystawieniu Najśw. Sakram. Assysta, choć oprócz Mszy mniej potrzebna (SRC. 22 Mar. 1631 i 2 Lip. 1661 r.), na solenne jednak nieszpory i laudes ubiera się w kapy, a jak u nas, zwłaszcza przy wystawieniu Najśw. Sakr., w alby i dalmatyki (SRC. 17 Wrz. 1 7 85 r.), jak przy Mszy (Herdt t. II n. 2 6). 2. Kolor ubioru stosowny do officjum dnia. Gdy nieszpory wypadają od kapitulum o święcie dnia następnego w kolorze odmiennym, całe już bywają w kolorze dnia następnego. Ceremonie. i) Przy wejściu do chóru i przechodzeniu ze strony na stronę w katedrach, przyklęka się przed krzyżem wielkiego ołtarza (wyjąwszy kanoników), je"śli się przed biskupem przyklęka; przed Najśw. Sakr., choćby w tabernakulum, przyklękają wszyscy. 2. We wstawaniu, staniu 1 siedzeniu, a więc i we wszystkiem zachować należy jednozgodność (SRC. 24 Maja 1 659 r.J. 3. Stojący w chórze zawsze mają głowę odkrytą, siedzący nakrytą, chyba gdy się kłaniają, albo przy wystawieniu Najśw. Sakr. i. Co przy dźwięku organu organista niby dopełnia, to jeden w chórze zrozumiale powinien wyrecytować (Caerem. Epp. 1. i c. 2 8 n. 7). 6. Pierwszy wiersz kantyku, pierwsza strofa hymnu, te, na które się klęka lub kłania, i ostatnie, zawsze powinny być śpiewano
