Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.6 320.jpeg

Gotfryd. 311 Karola W. Jest to wyciąg z Memoria saecutorum, opatrzony kommenta-rzem prozą; drukowany także nie byt. Autor dedykował to dziełko Henrykowi VI, prosząc, aby je kazał odczytywać w szkołach, s) Ten sam tekst, co jest w Memoria saec., G. w części lepiej opracował, splótł go z prozaicznem opowiadaniem, najwięcej z Ottona fryzyngeńskiego wy-jętćm, nadał mu tytuł Pantlieon, seu Unioersitatis libri, qui Clironici ap-pelantur, XX, i dedykował r. 1186 Urbanowi III, później jego następcy Grzegorzowi VIII. To dzieło w całości wydał B. J. Harold, p. t. Chro-nicon unwersale, Basil. 1559 f.; przedruk, w Pistorii Scriptor. rer. germ.' t. II, a z wyrzuceniem historji Starego Test. i pierwszych 3 wieków po Chr. ap. Muratori, Script. rer. ital. VII 34 7..; ap. Mignę, Patrol, lat. t. 19 8. Ob. H. UUmann, Gottfried von Viterbo, Beitrag zur Historio-graphie des Mittelalters, Gótting. 1863. Tourtual, Ilohmens Antheil an den KSmpfen Friedrichs I in Italien, Gfltting. 1863 p. 11 3.. X. W. K. Gotfryd de Bouillon (Goilefri*ius BuUonius), książę Lothier i pierwszy król chrześcjańskiego królestwa Jerozolimy, bohater chrześcjański, którego całe życie wypełniły czyny rycerskie, a uwieńczyła pełna chwały wyprawa na odzyskanie grobu Zbawiciela, zwycięztwo nad nieprzyjaciółmi krzyża i zdobycie Jerozolimy. G. ur. ok. r. 1060 w Bezy pod Nirelle, w Brabancji, był synem Eustachego, hrabi Boulogne, i Idy de Bouillon, córki Gothelona, księcia niższej Lotaryngji, zwanej księstwem Lothier, pochodził po mieczu z rodu Karlowingów, a po kądzieli od królów lombardzkich. Gotfryd Garbaty, ówczesny książę Lothier, brat Idy, nie mający potomstwa męzkiego, adoptował go, jako najstarszego ze swoich siostrzanów, i przekazał mu swoje księstwo. Cesarz niemiecki Henryk IV, którego G. był lennikiem, pamiętny mnogich walk, toczonych z nim przez swego ojca Henryka III, długo nie zezwalał na takie zapewnienie jego dziedzictwa, lecz w końcu zatwierdził je (1089), wynagradzając tem wojenne zasługi, okazane sobie przez młodego Gotfryda. Jako lennik cesarza walczył G. za jego sprawę z jego przeciwnikiem antycesarzem Rudolfem, którego ranił śmiertelnie w bitwie pod Moelsen (1080), następnie uczestniczył w wyprawie Henryka IV na Rzym iwzdo-byciu tego miasta (1082). Powróciwszy z tej ostatniej wyprawy, ciężko zachorował i, uznając w tem karę boską, za podniesienie broni z wyklętym cesarzem przeciwko Papieżowi, uczynił ślub udać się do Ziemi świętej i tam walczyć w obronie chrześcjan, przychodzących do grobu Zbawiciela. Pobożne jego zamiary zostały niebawem ziszczone. R. 1095 Pap. Urban II podniósł głos, powołujący chrześcjan na wyprawę krzyżową. G. jeden z najpierwszych stanął na ten glos, sprzedał swój zamek Bouillon na koszta wyprawy i z dwoma swoimi braćmi, Baldwinem i Eustachym, z licznym i świetnym orszakiem najznakomitszych rycerzy fran-cuzkich i niemieckich, których ściągnęła jego sława, i z zebranym przez siebie wojskiem, przyłączył się do wielkiego wojska książąt i rycerzy zachodniej Europy, które r. 1096, pod znakiem krzyża i hasłem „Bóg tego chce," wyruszyło na zawojowanie Ziemi św. G. uznany został przez wszystkich za wodza tej wyprawy. W Konstplo cesarz Aleksy, bardzo nieszczery sprzymierzeniec krzyżowców, przyjął go nader zaszczytnie, jakkolwiek nastąpiło to dopiero, kiedy poznał z kim ma do czynienia. Kiedy bowiem ten cesarz kazał zatrzymać Hugona hr. Vermandois, który, stanąwszy pod sztandarem Gotfryda, udał się morzem i przez rozbicie na brzegach