Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.6 321.jpeg

312 Gotfryd. greckich znalazł się na iasce miejscowych władz, Gotfryd ujął się za swoim towarzyszem broni, rozpoczął kroki wojenne, opustoszył całą Trację i zmusił dwór bizantyjski do wypuszczenia Hugona na wolność. Słaby, nieufny i nieszczery cesarz wymagał następnie od krzyżowców przysięgi na wierność. Oburzyło to wszystkich i blizko było do otwartej wojny. Ale G., pamiętając o głównym celu wyprawy i potrzebując nieodbicie pomocy Greków dla przewiezienia swoich wojsk na brzegi Azji, załagodził spór przyrzeczeniem cesarzowi powrócenia mu z krajów, jakie zdobędą krzyżowcy, tych, które dawniej należały do cesarstwa, poczem Aleksy ogłosił G a swoim przysposobionym synem, przyodział go w płaszcz cesarski i powierzył swoje państwo jego opiece. Nie obeszło się jednak bez przysięgi, którą w pysze swojej słabości cesarz bizantyjski umiał wymódz na wodzach krzyżowców. Ale za to ukarany został srodze przy publicznem i uroczystem jej dokonaniu, obelżywem dla niego znalezieniem się jednego z rycerzy. Z pięćdziesięcią tysiącami, pozostalemi z ogromnego wojska, które, po niezliczonych ttudach i zwalczeniu tysiącznych przeszkód i zawad, stawianych przez otwartych nieprzyjaciół i przez mniemanych sprzymierzeńców, stanęły wreszcie pod murami Jerozolimy, G. zdobył to miasto 15 Lipca 1099 i w tydzień potem obrany został przez krzyżowców jednomyślnie, jako najgodniejszy, królem założonego przez nich królestwa Jerozolimy. Bohater przyjął włożone na siebie obowiązki i zaprzysiągł na grobie Zbawiciela rządzić sprawiedliwie, ale nie przyjął tytułu królewskiego i nie chciał wkładać korony złotej w miejscu, na któróm Chrystus nosił koronę cierniową. Poprzestał tylko na tytule księcia i opiekuna ś. Grobu. Wnet po zdobyciu Jerozolimy, potężne siły kalifa egipskiego Mosty, zwiększone tłumami muzułmanów z całej Syrji, wystąpiły przeciw chrześcjanom i świeżo założonemu przez nich państwu i zebrały się pod Askalonem. G. na czele 20,000 ludzi wyszedł na spotkanie tych hord azjatyckich i afrykańskich i pobił je na głowę między Askalonem i Jalfą (12 Sierp.). To świetne zwycięztwo ustaliło panowanie chrześcjan w Ziemi św. i zakończyło pierwszą wojnę krzyżową. Po dokonaniu tak pomyślnem wielkiego przedsięwzięcia, krzyżowcy wracali w tryumfie do swoich krajów, prócz tych, którzy zostali w Ziemi św. na zawsze, i obrali ją za nową ojczyznę. Nietylko G. ale i inni książęta zostali na wschodzie monarchami. Brat Gotfryda, Baldwin, został księciem Edessy; drugi, Eustachy, wrócił do Europy objąć księstwo Lothier. Dla straży i obrony Grobu ś. pozostało z Gotfrydem w Jerozolimie trzystu rycerzy, nie licząc tych, którzy zostali przy innych książętach, i dwa tysiące pospolitych żołnierzy. Natomiast nowe tłumy wyruszyły z Europy do Ziemi św. Jedni tam szli dla zwiedzenia miejsc świętych, drudzy dla pozostania w uowóm państwie, którego trzeba było bronić. W taki sposób powstawała na tej ziemi, zawojowanej przez oręż chrześcjański, nowa osada chrześcjańska, składająca się z ludzi rozmaitych krajów i różniących się mową, zwyczajami i obyczajami. Nie byli to jednak pospolici osadnicy, ale żarliwi bogomodlcy i dzielni wojownicy, którzy przybywali tam nie w celach ziemskich, i przyjęli za stalą zasadę nigdy nie ustępować przed nieprzyjacielem i nigdy nie zawierać rozejmu z niewiernymi. G. okazał najzupełniejszą uległość Kościołowi, który był duszą całego tego dzieła. I on i po nim jego następcy byli zatwierdzeni na królestwie przez Papieża. Daimberl. arcybp pizański, został patrjar-