Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.6 328.jpeg

Gotowie. 319 i arcybpa sewilskiego Leandra, nawróci! sig na wiarę katolicką i przez to zerwawszy z ojcem zupełnie, podniósł rokosz na czoło katolików, związał się z Grekami i wezwał na pomoc Swewów i Franków. Przyszło do wojny, która nam się przedstawia jako jedynie religijna i wywołana przez prześladowanie, łlermenegild zdradzony od swoich greckich sprzymierzeńców i schwytany w kościele, gdzie szukał schronienia, dostał się w ręce ojca, i kiedy nie chciał wyrzec się swojej wiary, poniósł za nią śmierć męczeńską, ścięty w Tarragonie (Brer. Rom. 13 April. Gregor., Dial. 3, 31). Krew tego męczennika wydała owoce. Jego ojciec i zabójca zdjęty żalem, na swojćm śmiertelnóm łożu polecił swego pozostałego syna i następcę Rekkareda opiece arcybpa Leandra, który mężnie zasłaniał Kościół hiszpański od jego prześladowania. Poczćm umarł (586) ostatni arjański król Westgotów, drugi Djoklecjan, świetny i potężny mocarz świecki, a przygotowywujący, jak to okazało się wuet po jego zgonie, tryumf tej wiary, którą w szalonej swojej pysze mniemał zwyciężyć. Pod nim z królestwem Swewów (585) cały półwysep Pirenejski ułegl panowaniu Westgotów, z wyjątkiem niewielu nadbrzeżnych punktów, w których jeszcze się trzymali Grecy. Rekkared wstąpiwszy na tron, zawarł pokój z Frankami i, za nim jeszcze rok upłynął od śmierci jego ojca, zebrał synod z biskupów katolickich i arjańskich, dla zobopólnego z każdej strony przedstawienia swoich zasad wiary; poczćm publicznie i uroczyście przeszedł na wiarę katolicką (Greg. Tur. 9, 15; Isil. Hisp. 52). Biskupi i lud, z wyjątkiem niewielu, poszli za przykładem króla i przyjęli tę wiarę, stwierdzoną zwycięzko i przez dowody rozumowe i przez cuda. Bez żadnej walki, bez przemocy nastąpiło to powszechne nawrócenie sig hiszpańskich Gotów, w którćm Bóg uwieńczył krew swoich męczenników i moc ducha swoich wyznawców, szczodrym wylewem swojej laski. Historycy, nio uznający takich działaczy w dziejach świata, mówią o polityce Rekkareda, o obojętności arjańskich Gotów dla wszystkich wyznań religijnych i przewadze w ludności Hiszpanji katolików. Przypuściwszy, iż nastąpiło to jedynie dla tych przyczyn, których znaczenia zresztą nie mamy powodów zaprzeczać, dziwnem się wydaje, iż też same przyczyny nie wywołały takichże skutków u Ostgotów we Włoszech. Na wielkim synodzie w Toledo, na który król zwołał wszystkich metropolitów i biskupów swojego państwa, aby przez przywrócenie należytej karności w duchowieństwie położyć mocne podwaliny rozszerzonemu Kościołowi (Conc. tolet. III 589), arcybp Leander, dzielny bohater wiary z czasów prześladowania, ogłosił zwycięztwo prawdziwej religji w Hiszpanji, i Papież Grzegorz W. z najżywszą radością powitał ten najwspanialszy ze wszystkich nabytków, jakie zrobił Kościół pod jego panowaniem (Grej. M., Epp. VII 128, I 41, IV 4 6, VII 12 7). Rekkared pierwszy z królów hiszpańskich kazał sig uroczyście koronować i jako monarcha prawdziwie chrześcjański miał pieczg o doszesnej i duchowej pomyślności swego ludu, fundował kościoły i klasztory, wydal prawa wspólne dla wszystkich swoich poddanych, tak Gotów jak i Rzymian, i po piętnastoletniem panowaniu umarł (601), zostawiając królestwo w stanie kwitnącym, a swoją pamięć błogosławioną. Jedność religji i praw spowodowała pod nim zlanie się Westgotów, Swewów, Rzymian i Iberów w jeden naród hiszpański, mający być odtąd narodem znakomitym w dziejach, a przedewszystkiem dzielnym rycerzem krzyża. Następcy Rekkareda: Liuwa, Wtteryk i Gundemir, panowali