Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.6 348.jpeg

Gousset.—Gozdawa. 339 tous le titre: Sur la, situation presente de l&glise gallicane relatwement au droit coutumier, 185 2; Theologie dogmatigue ou eiposition des preuves et des dogmes de la religion catholiąue, 1848, 8-e ed. 1856, 2 v. W/dal nadto konstytucje synodalne prowincji reiraskiej (Les actes de la pro-vince ecclesiastiąue de Seims, ou canons et decrets des conciles, constitutions statuts et lettres des eueąues des differents dioceses qui dependent ou depen-daient autrefois de la metropole de fieims, Reinas 1842 —1844 tom. I), Dykcjonarz teologiczny Bergier'a (Paris 1852, 5 v.) i Liturgję Tuluzy. W sporze o użyciu klassyków w szkole był przeciwnym zdaniu Gaume'a. Gozan v. Go zam, miasto, czy prowincja, zostająca pod panowaniem assyryjskich królów (Isai. 3 7, 12. IV Reg. 19, 12), dokąd jeńcy z królestwa Izraelskiego przeprowadzeni byli przez Ful a, Teglatfalassara i Salmanassara (lub Sargona). IV Reg. 17, 6. 18, 11. I Par. 5, 26. G. wspomniane jest obok Haran (ob.), Rezef (Is. s 7, 12. IV R. 19,12), Hala i Habor v. Cbaboras (IV Reg. 17, 6. 18, 11); a że te nazwiska należą do Mezopotamji, więc prawdopodóbnie G. jest tóm samem, co raoCavinę u Ptolemeusza (V 18), między rzekami: Cbaboras i Saocoras w Mezopotamji, dzisiejsze Kauszan. Na pomnikach assyryjskich jest kilkakrotnie wspomniane Gozanu obok Nisibina (Nisibis), więc także w Mezopotamji (Schrader, die Keilinschr. ad II Konig. 17, 6 p. 161). Dodać jeszcze należy, że w IV R. 17, 6. 18, 11 hebr. ma: b'habor nahar Gozan (nad Habor rzekę Gozanu), co Wulgata raz tłumaczy: in Habor fiucio Gozan, drugi raz in Habor juxta fiumum Gozan, jakby Gozan było nazwą rzeki. Lecz w I Par. 5, 26 i hebr. ma rzekę Gozan. Być więc może, iż rzeka, miasto i cała prowincja nosiły nazwę G. i to w Mezopotamji. Rosen-rottller (Alterth. I i p. 295 II 102) i niektórzy inni przez G. rozumieją rzekę Kissil-osan, w dawnej Medji (Hyrkanji), do morza Kaspijskiego wpadającą, i że prowincja G. odpowiada miastu Gauzania, w tamtych stronach położonemu, o któróm mówi Ptolemeusz VI 2. (Cf. JBo-chart, Phaleg III 14; Hassel, Erdbeschreib. Asiens II 4 9 6). A*. W. K. Gozdawa Feliks, albo Feliks z Sieradza (Sieradiensis), dominikanin, z rodziców stanu szlacheckiego herbu Gozdawa, ur. 1537 r. w mieście Sieradzu, gdzie także habit zakonny przyjął, ża rządów prowincjała Tomasza z Czyrów (1545—50). Pobożność i pokora, z gruntowną złączone nauką, poprowadziły go do wyższych w zakonie urzędów i godności. Zaszczycony stopniem doktora teologji, objął obowiązki kaznodziei wkościelearchiprezbyterjalnym P. Marji w Krakowie, gdzie latu zgorliwością nauczając, wielu heretyków nawrócił. Został następnie przeorem w Krakowie, potóm r. 1586 prowincjałem na kapitule w Łowiczu, i drugi raz 159 3 r. w Lublinie obrany. Tu Niemojowskiego, przywódzcę nowochrzeń-ców, w dyspucie pokonał. W Sieradzu znaczną część klasztoru wymurował, a także zakrystję i skarbiec przy kościele. Wielu kosztownemi księgami bibljotekę tegoż konwentu wzbogacił. Bzowski i inni pisarze dominikańscy wysoko wynoszą świątobliwość Feliksa i opowiadają cuda za życia lub po śmierci przez jego pośrednictwo zdziałane. Zebrał je ks. Piotr Dyrowski, dominikanin sieradzki, i przy kazaniu swem na dzień ś. Kazimierza wydał w Kaliszu r. 17 92 pod tyt. „Życie świątobliwego Feliksa, kapłana zak. kazuodz." (8-0 min. kart 9). Mąż ten, będący w swoim czasie podporą i ozdobą zakonu, um. w klasztorze sieradzkim 7 Stycz. 1602 r. Ciało jego spoczywa tamże, w grobach zakonnych, po stronie epistoły pod wielkim ołtarzem, niegdyś otaczane czcią religijną kapłanów