Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.6 467.jpeg

•458 Grzech. przez Boga ustanowionego i w odrzucaniu z pogardą tego wszystkiego, co mogłoby posłużyć do ratunku i co Bóg w tym celu przez Chrystusa dla wszystkich nagotował, a co w Kościele słowem i sakramentami swo-jemi przez Ducha ś. każdemu człowiekowi podaje. Do tej drugiej strony stanu zakamieniałości i niepokuty odnoszą się tak zwane grzechy pko Duchowi ś. Ś. Augustyn o grzechach tych wspomina tylko nawiasowo w kijku miejscach; podobne wzmianki znajdują się i w innych pisarzach kościelnych, po raz pierwszy zebrał je razem Piotr Lombardus i odtąd zazwyczaj liczy się ich sześć, jak następuje: 1) zuchwale grzeszyć w nadziei miłosierdzia boskiego; 2) rozpaczać o zbawieniu; 3) sprzeciwiać się uznanej prawdzie chrześcjańskiej; 4) zazdrościć bliźniemu łaski boskiej; S) zamykać serce na zbawienne napomnienia; 6) odkładać pokutę aż do śmierci. Grzechy te w ogóle na tćm polegają, że się przez nie z pogardą usuwa to wszystko, co może odwodzić od grzechu, a przywodzić do pokuty (ille peceat in Spiritum S., qui per contemptum abjicit et re-moret id, quod electionem peccati impedire poterat, sicut spes per despe-rationem, timor per praesumptionem abjicitur (Thom. 2, 2 qu. 14 a. 1 i 2). W szczególności miłosierdzie Boże i sprawiedliwość Boża odwodzą grzesznika od złego, a przywodzą do pokuty, ponieważ rozpamiętywanie o miłosierdziu napełnia duszę nadzieją, rozpamiętywanie zaś o sprawiedliwości napełnia bojaźnią. Jeżeli tedy człowiek zaprzecza karzącej sprawiedliwości Bożej, albo też spodziewa się rzeczy niewłaściwych i naturze Boga przeciwnych, a mianowicie, że bez zasługi da on nagrodę i bez pokuty da przebaczenie, wówczas powstaje zuchwała ufność (Rom. 2, 4.. s. Thom, 2, 2 q. 21 a. 2). Jeżeli zaś człowiek nicdowiarczo zaprzecza Bogu jego przebaczającego miłosierdzia, chcącego zbawienia wszystkich, albo też jeżeli przynajmniej co do siebie utrzymuje, że Bóg dlań nie będzie miłosierny, ponieważ sądzi, że się już poprawić nie może, wówczas powstaje rozpacz (Gen. 4, 13. ». Thom., 2, 2 qu. 20). Że zaś do środków tych, jakiemi Duch ś. prowadzi ludzi do poprawy, należy: już to prawda chrze-ścjańska, głoszona w Kościele, już to świetne te owoce, jakie łaska sprawia w wiernych i jakie dają jasne świadectwo o zbawczej sile Bożej, już wreszcie różne napomnienia, pochodzące czy to od Boga (Ex. 7, 13), czy to od sumienia własnego, czy też od Kościoła: przeto trzy dalsze grzechy przeciw Duchowi i. ztąd powstają, że człowiek złośliwie sprzeciwia się podawanej i uznanej prawdzie chrześcjańskiej (Tit. 3, ii Act. Ap. 13, 9 —12. 7, 51. S. Thom. 2, 2 q. 10 a. 5); że na widok spraw Ducha ś. w bliźnich i na widok szerzącego się królestwa Bożego, zamiast radości, uczuwa zawiść, oburzenie i niechęć (Sap. 2, 24. Act. Ap. u, 44..); że, wreszcie, na wszelkie napomnienia zatwardza serce (Act. Ap. 7, 61. >J.er. 5, 3. Ex. 7, ls). Co lię tyczy ostatniego z sześciu tych grzechów, polega cn nietylko ńa niepokucie, ale nadto na postanowieniu nie czynienia nigdy pokuty (impoenitentia cum proposito non poenitendi. s. Thom. 2, 2 qu. 14 a. 2). Nazwa powyższych sześciu grzechów, jako grzechów pko Duchowi ś., gruntuje się częścią na słowach Zbawiciela (Mt. 12, 31), jakiemi on zawzięte pko prawdzie usposobienie faryzeuszów, objawiające się w ich słowach bluźnierczych (ib. w. 24), nazywa bluźnierstwem Ducha, mową przeciw Duchowi ś.; częścią zaś nazwa ta ztąd się wywodzi, że grzechami temi złośliwie i umyślnie odrzuca się nadnaturalna prawda i łaska, podawane ludziom szczególniej przez Ducha ś. (Rom. 5, 5. l Cor.