Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.6 468.jpeg

Grzech.—Grzech pierworodny. 459 12, 11. s. Thom. 2, 2 q. 14 a. l). Grzechów pko Duchowi ś. dopuszczać się mogą. ci tjlko, którzy mają wiadomość o prawdzie nadnaturalnej i o łasce i którzy na sobie w jakibądź sposób doświadczyli działania Ducha ś. Zbawiciel zapowiedział, że „bluźuierstwo Ducha," a zatóm stan zakamieniałości i umyślnej niepoprawy, z którego wypływa każdy grzech pko Duchowi ś., jest nieodpuszczalny nie dla tego, jakoby Bóg odmawiał swej łaski człowiekowi, któryby za te grzechy z należytą skruchą błagał o przebaczenie, lecz dla tego, że człowiek, dopuszczający się tych grzechów, nie może już spełnić osobistych warunków łaski, nie ma skruchy i pragnienia łaski. Jeżeli człowiek, w grzechach tych pogrążony, z negacyjnym momentem odwrócenia od Boga łączy moment pozytywny podstawienia jakiegoś stworzenia na miejsce Boga, wówczas powstaje albo kult natury czyli bałwochwalstwo, albo kult szatana, stosownie do tego, czy człowiek ubóstwia naturę, tak w pojedynczych jej zjawiskach (politeizm), jak w ogólnej jej istocie (panteizm), czy też oddaje się królestwu szatana. W tym ostatnim razie trawiony nienawiścią Boga, człowiek rozkosz swoją znajduje tylko w niweczeniu dobrego, w czembądź je napotyka (de-monizm, szatanizm). Jeżeli, nadto jeszcze, pomiędzy człowiekiem należącym moralnie do królestwa ciemności, a pomiędzy potęgami piekielnemi zachodzi połączenie realne, wtedy powstają te straszliwe objawy mystyki demonicznej, jakie możemy uważać za przedsmak stanu wiekuistego odrzucenia. Cf. Schaf, Sttndc wider den hl. Geist, 1841; Propst, Morał I 376; J. Muller, Die christliche Lehre von der Slinde, 3 wyd. 184 9. (Klotz). N. Grzech pierworodny (l. Nauka Pisma św. i Tradycji głoszona przez Kościół. 2. W czem teologowie upatrują istotę grzechu pierw. [ś. Tomasz, skotyści i nowsi scholastycy]. 3. Skutki grz. pierw. 4. Czem się zgładza grz. pierw. 5. Usunięcie zarzutów), peccatum originale, peccatum naturae, languor naturae, jest grzechem Adama (ob.), jaki we wszystkich jego potomkach zaraz przy przyjściu ich na świat znajduje się w nich, jako grzech prawdziwy i właściwie tak nazwany (cf. Conc. Trid. sess. 5 de pecc. orig., szczególniej can. 2, 3 i 5). I. Jest to jedną z głównych nauk Objawienia, wypowiedzianą w Piśmie, przechowywaną w ciągiem podaniu i przez Kościół uroczyście głoszoną, że każdy człowiek, pochodzący od Adama, od chwili połączenia ducha z ciałem, t. j. od chwili poczęcia swego życia jest już grzesznikiem i jako taki jest już- splamiony grzechem i karygodny. Podług świadectwa St. Testamentu (Ps. 50, 7) Dawid narodził się w grzechu, jakkolwiek pochodził nie z pogan, lecz z rodziców należących do ludu wybranego, i nie z cudzołóztwa, ale z prawego i bogobojnego małżeństwa. A Job 14, 4 mówi: „któż może czystym uczynić, który się począł z nasienia nieczystego? izali nie ty, który sam jesteś?" albo jak ma tekst hebrajski: „kto będzie czystym z nieczystego? ani jeden, jakkolwiekby krótkie były dni jego." Apostoł Paweł Św. uczy (Ephes. 2, 3), że ludzie życie swoje poczynają w takim stanie, na jakim spoczywa niełaska i zagniewanie Boże, i wyraźnie zapewnia (Rom. 5, 12..), że „przez jednego człowieka grzech wszedł na ten świat, a przez grzech śmierć, i tak na wszystkie ludzie śmierć przeszła, w którym wszyscy zgrzeszyli." Naukę tę podaje Apostoł jako jedną z głównych nauk chrystjanizmu, przedstawiając Adama i Chrystusa jako dwa kardynalne punkta, około których zbiera się dla całej ludzkości wszelkie przekleństwo i błogosławieństwo, potępienie i zbawienie. Wszyscy w ogóle Ojcowie wschodniego