Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.6 495.jpeg

486 Grzegorz IV.-V Papież. Ludwika. Ale gdy opinja publiczna zwróciła się pko cesarzowi i gdy ten widział się zmuszonym oddać się, wraz z rodziną i młodym Karolem, w ręce Lotarjusza, Ludwik Niemiecki i Pepin z Akwitanji dopiąwszy swego celu, wrócili do domów; Papież także odjechał do Kzymu. Kiedy r. 841 Ludwik Bawarski i Karol z Akwitanji zwrócili się przeciw starszemu bratu swemu Lotarjuszowi, G. wyprawił Jerzego, arcybpa Rawenny, dla przywrócenia zgody między braćmi, ale Lotarjusz zatrzymał arcybiskupa, który dopiero po bitwie pod Fontanet, uwolniony przez zwycięzkich braci Lotarjusza, mógł wrócić do Rzymu (Gfrórer w swojej Hist. wschodnio-i zachodnio-frankońskich Karolowingów, I 2 3.. utrzymuje mylnie, że G. poprzednio trzymał stronę synów pko ojcu, a później stronę Lotarjusza pko Ludwikowi Niemieckiemu i Karolowi Łysemu). Grz. IV potwierdził erekcję biskupstwa hamburgskiego. Mianował ś. Ansgarego legatem na północy, dał mu pałljusz i do jego djecezji przyłączył, oprócz Skandynawji, Słowian północnych, z zastrzeżeniem wszakże, że prawa apostoła północy, nadane przez Paschalisa I Ebbonowi, arcyb. remeńskiemu, utrzymane zostają w swojej mocy. Uroczystość Wszystkich Świętych, ustanowiona we Włoszech i w Anglji przez G'a III, została, na żądanie G'a IV, roz-ciągniona przez Ludwika Pobożnego do wszystkich kościołów w kraju Franków. Saraceni zdradą opanowawszy Sycylję, powoli plądrowali sąsiednie brzegi Włoch i zajęli r. 842 Bari, posuwając swe napady, aż ku Rzymowi. G. z tego powodu podźwignął ruiny Ostji, obwarował i nazwał je Gregoriopolis. G. um. r. 844. Trzy listy, jemu przypisywane, nie są udowodnionej autentyczności (cf. Fabricii, Bibl. ed. Mansi III 89.).(Brischar).— Grzegórz V, poprzednio Bruno, pierwszy Papież z niemców. Był wnukiem Konrada, księcia Frankonji, który miał za żonę Liutgardę, córkę cesarza Ottona W., i poległ w bitwie z Węgrami; ojcem zaś Brunona był Otton, książę Karyntji. Bruno, obdarzony wielkiemi zdolnościami, wstąpił do stanu duchownego, wysoLie otrzymał wykształcenie, został kapelanem cesarza niemieckiego Ottona III i był z nim w obozie pod Rawenną 9 9 6, gdy w Kwietuiu t. r. przybyło poselstwo do tegoż cesarza od senatu i przedniejszych obywateli rzymskich, z prośbą, aby przybył do Rzymu i poradził im, kogo obrać mają za następcę po Janie XV na Stolicę pa-piezką: „et quem pro eo (Joannę XV) ponerent, regalem exquirunt senten-tiam" (Joan. Canapar., Vita S. Adalberti c. 21). Otton II, naradziwszy się z przedniejszymi panami, zalecił Brunona, i tego arcybp moguncki Willigiz i bp wormski Hildebald odprowadzili do Rzymu, a lud rzymski i duchowieństwo z zapałem przyjęli (ibid.) i Papieżem ogłosili '). Konsekracja odbyła się 3 Maja 996 r. (Jaffe, Regest, p. 340). Wkrótce przybył Otton III do Rzymu i otrzymał z rąk nowego Papieża namaszczenie i koronę cesarską w uroczystość Wniebowstąpienia (21 Maja 996. Jaffe 1. c.). Cesarz, wspólnie z Papieżem, zaprowadził regularny wymiar sprawiedliwości w stolicy (Joan. Canapar. 1. c.) i znajdował się na synodzie, odprawionym 2 5 Maja 996 w kościele ś. Piotra (Jaffe, Regesta p. ') Non solum clerici, sed et omnium romanorum unanimi voto ciyinm Pontificem electum (Annales Uuediinburg. a. 996). Imperator... publico consensu et electione fecit in apostolicum ordinari suum nepotem dominum Brunonem (Annal. Ilildesheimns. eod. an. Jaffć, Begest. p. 340J.