Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.6 499.jpeg

490 Grzegórz VI.—Tli Papież. browolnej też abdykacji mówi Lea Casinensis (ap. Pert z, Mon. G. Ser. VII 682), co zdaje się na większą zasługiwać wiarę, niż opowiadanie Hermana Aug. (Chronić. ap. Pertz, Mon. Germ. S. V 126), który twierdzi, że G. VI został przez synod złożonym z papieztwa (cf. BoUand., Praefa-tiones etc. II 291..). Po abdykacji, G. z Henrykiem III udał się do Niemiec, gdzie też wkrótce umarł nad Renem. Hildebrand towarzyszył wygnańcowi, a po jego śmierci wstąpił do klasztoru w Clugny (Bonizo 1. c. p. 7 7). Niektórzy mieli G'a VI za antypapieża, lecz powszechnie (ob. BoUand. 1. c.) liczy się do prawych Papieży. Na miejsce G'a obrany został Klemens II (ob.). Po jego śmierci (9 Paźdz. 104 7) żył jeszcze G., a nawet były glosy, że należy go przywrócić na papieztwo i że nie godzi się wybierać nowego Papieża. Tak sądził Wazon, bp leodyjski, 1041—48 r. (ap. Watterich I 80), zapewne w tóm mniemaniu, że G. był złożonym z papieztwa przeciwko swej woli. X. W. K. — Grzegórz VI, antypapież od Czerw, do 25 Grud. 1012 r. Ob. Benedykt VIII.— Grzegórz VII, św. (25 Maja), jeden z najznakomitszych Papieży, przyczynił się potężnie do wyzwolenia Kościoła z pod zależności władzy świeckiej. Grzegórz z rodu nazywał się Hildebrand; mało znana historja jego młodości przez późniejszych pospolicie była fałszowaną. Wiadomo, że ur. się w Saonie, w Toskanji, ze znakomitej familji. Wstąpił do klasztoru w Clugny. Już za czasów wielkiego zamieszania w Kościele, wywołanego przez Benedykta IX, należał do liczby pracujących nad reformą kościelną i popierających Grzegorza VI. Ciężko bolał nad tóm, że cesarz Henryk III nie skorzystał z danego mu przez Rzymian prawa mianowania Papieża, ku utrzymaniu na tronie papiezkim Grzegorza VI, który w Sutri dobrowolnie zrzekł się pontyfikatu, i że biskupów niemieckich na tron papiezki wynosił. Hildebrand nie odstępował na wygnaniu Grzegorza VI, swego mistrza i przyjaciela, i dopiero po jego śmierci do Clugny powrócił. Kiedy Henryk III wyniósł na tron papiezki biskupa Brunona z Toul, pod imieniem Leona IX, Hildebrand powtórnie udał się do Rzymu (1049). Nowy Papież mianował go subdjakonem Kościoła rzymskiego i w ważniejszych sprawach używał do pomocy i narady. Za wpływem także Hildebranda i Piotra Hamiani (ob.) Leon IX wystąpił przeciwko symonji i małżeństwu księży. Po śmierci Leona IX mieszkańcy Rzymu chcieli bez udziału i wiedzy cesarza wynieść Hildebranda na Stolicę Ap., ten wszakże nie przyjął propozycji i radził, aby wyprawiono posłów do Niemiec, z prośbą o oddanie tjary komu innemu. Udawszy się z kilku zakonnikami na dwór cesarski, zawiódł się w swoich oczekiwaniach, gdyż Henryk III, nie zwracając uwagi na rady Hildebranda, mianował następcą Leona IX biskupa Eichstadtu, Gebharda, pod imieniem Wiktora II. Za rządów tego Papieża Hildebrand prawie żadnego wpływu nie wywierał na politykę kościelną. Inaczej wprawdzie rzecz przedstawia Leon z Ostji, podług którego Hildebrand właśnie miał wynieść Wiktora II na dostojeństwo papiezkie i wszystkiemi jego krokami kierować. Pomyślniejszy dla widoków Hildebranda nastąpił zwrot rzeczy ze śmiercią Henryka III, podczas małoletności Henryka IV. Po Wiktorze II zasiadł na Stolicy Ap. Stefan IX, brat Godfryda. księcia toskańskiego, poprzednio opat klasztoru na Monte-Cassino. Wyświęcił on Hildebranda na djakona i, razem z Anzelmem, biskupem Lukki, posłał do Niemiec dla wyjednania zatwierdzenia dworu cesarskiego. Podczas trzeciej podró-