Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.6 529.jpeg

520 Grzegórz VIII—IX Papież. dyktynem, rodem z Limoges; Urban II wyświęcił go na bpa Koimbry (1098), Paschalis II r. 1111 mianował arcybpem Bragi, a palljusz wręczał mu Gelazy II, podówczas kardynał. Niedługo potem Burdin przyłączył się do Henryka V i był wyklętym przez Urbana II (Epist. Gelas. 1. c.). Gdy Henryk V opuścił Rzym, osadził Burdin'a w Sutri (Watterich op. c. p. 108, 113), gdzie mieszkał aż do r. 1121, t. j. do czasu, kiedy Kalikst II przybył z Francji i obiegł Sutri. Burdin, wydany przez Sutryjczyków, wśród naigrawań odprowadzony do Rzymu (23 Kwiet. 1121), wtrącony był do więzienia, zkąd na pewien czas wydobyty (t. r.), w rok później nazad do więzienia przeniesiony, żył jeszcze r. 1125, kiedy Hono-rjusz II osadził go w innem więzieniu. Ob. Jaffe, Regesta p. 548. Bodrigo da Cunha, Hist. eccles. dos arcebispos de Braga, Lisboa 1642. X. W. K. Grzegórz IX, ś. (22 Mar. al. 21 Sier.), Ugolino de Conti, ur. w Anagni ok. r. 1141, bo, zdaniem powszechnem, umierając r. 1241 dosięgał stu lat życia (Balan, Storia di Greg. IX, I 4). Ojciec jego był prawdopodobnie bratem stryjecznym Innocentego III (ob. op. c. rodowód Ugolina p. 509). Obdarzony wielkiemi zdolnościami umysłu, odebrał staranne wychowanie; uczył się w Paryżu i Bolonji, gdzie nabył głębokiej znajomości prawa. W Paryżu zaprzyjaźnił się z Iwonem Odrowążem, późniejszym biskupem krakowskim, tam też pozyskał najwyższy stopień naukowy w teologji (Boulay, Hist. univ. Paris. III 80). Innocenty III, poznawszy jego przymioty, wielką gorliwość i energję, w pierwszym roku swego papieztwa kreował go kardynałem-djakouem tyt. św. Eustachego i używał go do ważnych czynności. R. 1206 został Ugolin biskupem Ostji. W czasie wojny pomiędzy Filipem i Ottonem o koronę cesarską, kardynał Ugolin jeździł do Niemiec, jako legat Stolicy Apost., i swą przezornością zdołał strony przeciwne skłonić do zawieszenia broni. Za papieztwa llonorjusza III był legatem papiezkim w Lombardji, Ligurji, Pizie i Wenecji, w celu popierania wojny krzyżowej. W życiu prywatnóm Ugolin był znany wszystkim z dobroci, uprzejmości dla wszystkich i z głębokiej pobożności. Stosunki ścisłej przyjaźni łączyły go z ś. Dominikiem i ś. Franciszkiem z Assyżu. Ten ostatni wybrał go na protektora swego zakonu; w urządzeniu też spraw tego zakonu kardynał brał czynny udział: znajdował się na kapitule jeneralnej franciszkanów, dał tymczasową regułę klaryskom i sam ich klasztorami, wyjąwszy jeden klasztor ś. Damjana w Assyżu, zarządzał. Sprawując poselstwa, poznał się i wszedł w stosunki przyjaźni z Fryderykiem II, który w liście do Papieża wychwalał Ugolina: lir fama integer, religione perspicuus, vi ta purus, facundia eloquentissimus et claris virtutibus et scientiae titulis circumspectus. Po śmierci llonorjusza III, kardynałowie, zebrani w kościele ś. Łucji d. 19 Marca 1227 r., jednomyślnie wybrali na Papieża Ugolina, który przybrał imię Grz. IX. Ugolin pierwej, nim się zgodził na przyjęcie najwyższej godności, zalewał się łzami, błagając kardynałów o zmianę zdania. Koronowany był w dniu wielkanocnym. Pierwszą myśl nowy Papież zwrócił ku wschodowi, aby doprowadzić do skutku krucjatę, którą z taką gorliwością sam już za swego poprzednika przygotowywał. A że właśnie, według traktatu San-Germano 1225, upływał termin dwuletni, po którym Fryderyk II miał pod karą klątwy wyprawić się do Ziemi Św., dla tego G. IX pierwszy list po swojej intronizacji napisał do cesarza, gorąco zachęcając go do spełnienia swojej obietnicy, błagając go, ażeby jako monarcha chrześcjań-