Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.6 535.jpeg

526 Grzegórz IX Papież. się przeszkodzić wielkiej zniewadze, wyrządzonej mu przez G'a, wzywał ich, aby powstali natychmiast i pomścili się i jego i swojej zniewagi; z wielu klasztorów kazał powypędzać zakonników i mścił się okrutnie na wszystkich duchownych. Wkrótce po odebraniu bulli papiezkiej zwołał w Fadwie sejm, na którym Piotr de Vineis miał bardzo zręczną na obronę cesarza mowę. Poczćm wygotował list okólny do wszystkich książąt, w którym rzucał najszkaradniejsze obelgi na Papieża i starał się udowodnić, że wyrok klątwy nań ogłoszony był nieważny. Ale ten list bardziej jeszcze w oczach wszystkich Fryderyka potępiał. G. 21 Czerw. 12 39 r. ogłosił encyklikę, zbijającą zarzuty cesarskie. Pod koniec tego listu G. oskarża cesarza o herezję: między innemi mówi, iż Fryderyk głosił, że trzech było oszustów: Mojżesz, Chrystus i Mahomet. Fryderyk, prześladując Kościół, prowadził dalej zaciętą wojnę z Lombardami, chociaż teraz szczęście zaczęło go już odbiegać. Od oblężenia Medjolanu musiał ze wstydem odstąpić. Doznając niepowodzenia na północy, przeniósł swój oręż do środkowych i południowych Włoch. Zdobywszy wiele miast, trzymających z Papieżem, licząc na potężne swoje stronnictwo, myślał wkrótce bez trudności opanować Rzym. Ale w tak krytycznej chwili postawiony G., jakby niespodzianćm natchnieniem ożywiony, zgrzybiały starzec, nakazał modlitwy we wszystkich kościołach i 22 Lut. 1240 r. sam w uroczystej processji z Loteranu do ś. Piotra niósł drzewo Krzyża św. i głowy Apostołów Piotra i Pawła. Lud zgromadził się z całego Rzymu; Papież, przemawiając do ludu, ogłosił krucjatę przeciw Fryderykowi, obiecując wszystkim uzbrajającym się odpusty takie, jakie otrzymywali idący do Ziemi św. Przykład, nieustraszoność i słowa papiezkie wzbudziły niesłychany zapał w ludzie. Wszystko się zbroiło przeciwko cesarzowi. Fryderyk, powziąwszy o tera wiadomość, nie śmiał atakować Rzymu, ale cofną! się do Włoch południowych i obiegi Benewent. Wśród ciągle toczącej się i coraz krwawsze rozmiary przybierającej wojny, G. zrobił ostatnie wysilenie, wysiał kilku kardynałów do Fryderyka, żądając zawieszania broni, w celu prowadzenia układów o pokój. Usiłowania te spełzły na niczćm, bo cesarz do tego rozejmu nie chciał przypuścić miast lombardzkich. Wtedy G. d. 9 Sierp. 1240 zwolal sobór do Rzymu na Wielkanoc roku następnego. Ale Fryderyk, chociaż dawniej sSm domagał się soboru, teraz postanowił mu się sprzeciwiać, bo przewidywał, że sprawa jego na synodzie upadnie. Mimo rozesłanych zakazów cesarskich, wielu bpów niemieckich, a tćm bardziej bpi północnych Włoch, Francji, i innych krajów gotowali się do wyjazdu na sobór. Papież w Paźdz. 1240 r. zachęcał bpów, aby nie dali się niczćm zastraszyć i przez legata swego Grzegorza zawarł traktat z miastem Genuą, które zobowiązało się wszystkich bpów przewieść morzem do Rzymu. Ze swej strony Fryderyk robił wszystko, co tylko było w jego mocy, żeby nie dopuścić zebrania soboru. Kiedy jednak pomimo tego znaczna liczba bpów z Francji i Lombardji, z dwoma kardynałami, na 2 7 statkach genueńskich przeprawiała się w kierunku Rzymu, flota cesarska, ze statków pizańskich i sycylijskich złożona, niedaleko wyspy Elby (przy Meloria) zastąpiła im (3 Mąja 1241) drogę i mimo największego męztwa Genueńczyków rozbiła. Trzy statki z 2,000 ludzi, a w liczbie których znajdował się arcybiskup z Besanęon, zostały zatopione, 22 zaś statki dostały się do niewoli; na tych ostatnich znajdowało się 14 arcyb. i biskupów, dwóch kardynałów