Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.6 565.jpeg

556 Grzegórz z Tours.—Grzegórz z Heimburga. inny żywot p. t. S. Gregorii tur. Vita per Odonem abbatem (prawdopodobnie przez Odona z Clugny, z X w.), w Opera e. Gr. tur. ed. Ruinart, ap. Surium 1. c., a po francuzku w Hist. eccl. des Franca par s. Gr. d. T., trad. par Bordier, t. I. Cf. Dupuy, Vie de s. Gr. d. T., Paris 1854. Stan. Prioux, Grógoire de Tours au concile de Braine, ib. 1847. C. G. Kries, De Gregorii Turonensis vita et scriptis, Vratisl. 1838. J. W. Ltibell, Gregor von Tours und seine Zeit, Lipsk 1839, 2-e Aufl. ib. 186 9 (praca bardzo gruntowna). Gabr. Monod, Etudes critięues sur les sources de Fbistoire mórovingienne. Introduction. Paris 1 872 (określa datę napisania, wylicza rękopismy, broni autentyczności dzieł ś. G'a, bada źródła, z których tenże czerpał, podaje literaturę o ś. G'u i t. p.). L. F. Jehan, Les lógendes vengóes, ou s. Gregoire de Tours historien des traditions apostoliąues de nos óglises, Paris 18 71. Defense de a. Gr. de T. au sujet des origines de sa propre eglise, reponse a M. Jehan de Saint- Clavien, par un membre de la societe archeolog i que de Tourraine, Tours 1869. Cf. Bahr, Gesch. d. róm. Liter., IV Bd. 2-e Aufl., Carlsruhe 1872 § 90 i n. Grzegórz z Utrechtu, św. (25 Sierp. al. 5 Cz., 21 Gr.), uczeń ś. Bonifacego, pochodził z królewskiego szczepu Merowingów. Ojciec jego Albricus był wnukiem Dagoberta II, a synem Abduli późniejszej ksieni klasztoru Palatiolum (Pfalzel—pałacyk), położonego blisko Trewiru. Bonifacy powróciwszy z Fryzji, szukał gościnności i schronienia w Turyngji, w owym klasztorze. Zakonnice prosiły ś. męża, by po Mszy ś., którą codziennie odprawiał, zechciał tłumaczyć im Pismo św. Do czytania Biblji przyprowadzali naszego G'a, wówczas czternastoletniego chłopca. Czytał sn bardzo dobrze, choć nie rozumiał tego, co czytał. Bonifacy zajął się nauką chłopca. G. chciwie słuchał nauczyciela i tak go pokochał, że się z nim żadną miarą rozłączyć nie chciał i został jego nieodstępnym towarzyszem. Po śmierci Karola Martela był z Bonifacym na dworze Karlomana i Pepina, towarzyszył Bonifacemu do Rzymu, gdzie kupił dwóch anglosaksonów i ich jako kolegów swoich uważał. Na jakiś czas przed śmiercią Bonifacego udał się do Utrechtu, w celu wskazanym mu przez Papieża Stefana i Pepina, eeminandi verbum Dei in Freaonia. Założył tu szkołę, do której zbiegała się młodzież z różnych krajów i narodowości i z której wyszło wielu biskupów i missjonarzy cywilizato-rów Niemiec, pomiędzy innymi wspominamy Liudgera, bpa z Mttnster, który napisał żywot G'a. Grzegórz, nie będąc biskupem, rządził djecezją na mocy zlecenia papiezkiego i królewskiego, nie przestając jako przełożony czuwać nad katedralną szkołą ś. Marcina. Anglosaksończyk Alubert był mu przydany do pomocy jako chorepiscopus. G. um. ok. r. 781. Alberyk, siostrzeniec G'a, objął po nim kierunek szkoły utrechtskiej i został biskupem tejże djecezji. Liudger (■(■ 809 r.) opisał żywot ś. G'a (ap. Brower, Sidera illustr. viror., Mogunt. 1616; ap. Mabillon, Acta SS. ord. s. Ben. saec. III p. II 320..; ap. Bolland., Acta SS. 25 Aug. V 254; ap. Mignę, Patrol, lat. t. 99 p. 749): rzuca on wiele światła na stanowisko ś. Bonifacego względem Karola Martela i jego synów. Cf. Bettberg, Deutschl. Kirchengesch. II 531. Sdmmtl. Schriften dea h. Bonifacius flberj. v. Kttlb, II 288. (Schrddl). Grzegórz z Heimburga, syn szlacheckiej rodziny, ur. na początku XV w. prawdopodobnie w Wilrzburgu. Młodość przepędził w ro-