Dla Twego serca wszystko Bóg uczyni,
Daruje plagi, gdy człowiek przewini:
Jak cię cna matko nie kochać serdecznie,
Gdy się skryć można pod Twój płaszcz bezpiecznie.
Ratuj nas, ratuj, Matko ukochana!
Zagniewanego gdy zobaczysz Pana,
Mieczem przebite pokazuj mu serce,
Gdy Syna na krzyż wbijali morderce.
Dla tych boleści, któreś wycierpiała,
Kiedyś pod krzyżem Syna Twego stała,
Bóg nam daruje, byśmy nie cierpieli,
Cośmy wytrzymać za złość naszą mieli.
A gdy ujdziemy tak gniewu jak chłosty,
Ukaż nam, Matko! tor do nieba prosty.
Niechaj to serce, z którego opieki
Dotąd żyjemy, kochamy na wieki.
Żyć chcemy z Tobą i z Synaczkiem Twoim
Tylko go najprzód złóż przy sercu mojém,
A osobliwie, gdy już będzie chciała
Wyjść dusza moja z śmiertelnego ciała.
Witaj Królowo! Matko litości; (patrz na str. 126)
Witaj święta i poczęta niepokalanie!
Marya, żliczna lilia, nasze kochanie!
Witaj czysta Panienko!
Najjaśniejsza Jutrzenko!
Witaj Święta, w niebo wzięta,
Niepokalana.
Twą pięknością, niewinnością, nieba górujesz,
Dostojeństwa i panieństwa wszystkie celujesz;
W pierwszym Panno momencie
Święte Twoje poczęcie
Jaśniejące jako słońce;
Niepokalana.
Sam Bóg święty z ciebie wzięty dla téj przyczyny,
Żeś się stała i została zawsze bez winy:
Tyś przed wieki przejrzana,
I za Matkę wybrana
Jezusowi Chrystusowi
Niepokalana.
Twoje państwo i poddaństwo świat, nieba Pani,
Cesarzowie, Monarchowie, Twoi poddani.
Dla Twojéj niewinności
Dał Ci Bóg z swéj hojności,
Żeś poczęta zaraz święta,
Niepokalana.
Luminarze, chociaż w parze, nie tak jaśnieją,
Bo przy świętéj poczęciu Twém zaeaz blednieją:
Tyś nad słońce jaśniejsza;
I nad gwiazdy śliczniejsza,
Jako zorze w swojéj porze,
Niepokalana.
Sami Święci w niebo wzięci nie wyrównają
Twéj piękności i czystości, którąć przyznają:
Wszyscy ci się dziwują,
Niewinność twą szanują:
Żeś tak święta, z Anny wzięta,
Niepokalana.
I świat cały, choć zuchwały, twoje poczęcie
Niepokalane wysławia w pierwszym momencie;
Wszystkie razem stworzenia,
Wyznają bez wątpienia,
