Strona:PL Oliwer Twist T. 1.djvu/139

plami z czoła ciecze, wszystkich sił dobywa, aby prześladowcom swoim uciec; lecz czém bardziéj się za każdym krokiem do niego zbliżają, tém głośniejszym wrzaskiem jego siły opadające witają, krzyczą i wołają z radością:
 — Łapajcie złodzieja!.... chwytajcie złodzieja!... Chwytajcie go na miłość Boga! miejcie litość i łapajcie go!
 Nakoniec zostaje schwytany!
 Zręcznie uderzony i oto leży powalony na ziemi, a tłum się ciśnie chciwie do niego, i każdy nowo przybyły trąca, popycha, dobija się, aby tylko zobaczyć złodzieja.
 — Ustąpcie!
 — Dozwólcież mu przecież odetchnąć, niech do siebie przyjdzie.
 — Głupstwo!.... niezasłużył na to....
 — Gdzie jest stary jegomość!
 — Oto idzie!....
 — Miejsca dla tego jegomości.
 — Czy to ten chłopiec Sir?
 — Tak jest!
 Oliwer leżał powalony na ziemię, zakrwawiony, zabłocony, pyłem okryty i spoglądał dziko z trwogi i przerażenia na ten tłum otaczających go twarzy. Gdy owego staruszka przemocą prawie do koła biednego chłopczynę najbliżéj otaczających prześladowców wciśnięto, wepchnięto i odpowiedź na nim wymuszono:
 — Tak jest, — odezwał się litościwie dobroduszny starowina; — boje się, że to on!