Strona:PL Oliwer Twist T. 1.djvu/199

iż ma zastąpić jego zwykłe zaklęcie, jeżeli go słowami nie wyraził. Poczém, zatrzymując laskę w ręku, usiadł, otworzył lornetkę wiszącą na szerokiéj wstędze, i patrząc przez nię wziął Oliwera na oko, który widząc, że jest przedmiotem jego wyłącznéj uwagi, mocno się zaczerwienił, i powtórnie mu ukłonił.
 — A zatém to jest ów chłopiec, czy tak? — zapytał pan Grimwig nakoniec.
 — Tak, to jest ów chłopiec.
 Odpowiedział pan Brownlow, skinąwszy uprzejmie głową na Oliwera.
 — Jak się masz chłopcze? — ozwał się pan Grimwig.
 — O wiele lepiéj, Sir, — odpowiedział Oliwer.
 Pan Brownlow, obawiając się, żeby jego przyjaciel dziwaczny coś nieprzyjemnego Oliwerowi nie powiedział, kazał temu zejść na dół do pani Bedwin i powiedzieć jej, że już czas na herbatę mija, a Oliwer, któremu całe wzięcie się gościa zupełnie do smaku nie przypadło, bardzo z tego był rad, że sobie mógł odejść.
 — Nieprawda, że przyjemny z niego chłopczyna? — zapytał pan Brownlow.
 — Niewiem, — odrzekł Grimwig opryskliwie.
 — Niewiesz?
 — Nie, nie wiem. Ja nigdy żadnéj różnicy między chłopcami nie widziałem. Znam tylko dwa rodzaje chłopców, chłopców bladych i rumianych.
 — Do którychże Oliwer należy?
 — Do bladych. Znam ja przyjaciela, mającego syna z rumieńcami na twarzy; mówią że to ma być ładny chłopiec z głową okrągłą, rumieńcami na licu, i