Strona:PL Oliwer Twist T. 2.djvu/231

dnego ramienia na drugie. — Cóż to, czy znowu się ostajesz?.... A to już człowiekowi cierpliwości brakuje!.... Toby i najlepszego na śmierć znudziło!
 — Czy daleko jeszcze?
 Zapytała dziewczyna, usiadłszy sobie na ławce dla odpoczynku, z obliczem potem zalaném.
 — Już niedaleko! Jesteśmy prawie już na miejscu, — odpowiedział ten długonożny piechotnik, wskazując na miasto przed sobą. — Spojrzyj przed siebie!.... To są oto swiatła Londynu.
 — Do tych świateł będzie jeszcze dobre dwie mile, — odparła kobieta z rozpaczą.
 — Czy dwie mil, czy dwadzieścia, to cię obchodzić nie powinno, — odparł Noa Claypole opryskliwie, gdyż to on był tym długonogim; — tylko ruszaj żywo daléj, powiadam ci, inaczéj nogą dostaniesz.
 A nos czerwony Noy zapyrzonego ze złości jeszcze ciemniejszéj barwy nabrał, a gdy gościeńcem do niéj się zbliżał z tém mocném postanowieniem, aby zagrożenie swoje wykonać, owa niewiasta, nierzekłszy ani słowa się podniosła, i szła spokojnie daléj koło niego:
 — Gdziesz myślisz na noc stanąć Noa? —
 Zapytała na nowo uszedłszy kilkadziesiąt kroków.
 — Czyż mogę naprzód wiedzieć?
 Odpowiedział Noa osprykliwie, gdyż ta droga daleka gniew i złość jego jeszcze bardziéj powiększyła.
 — Zapewne, gdzie blisko? — rzekła Karolina.
 — Nie,.... nieblisko, nie! — odpowiedział Noa Claypole; — niespodziewaj się tego.
 — A to dla czego?
 — Jeżeli raz powiem, że tak albo owak uczynić