Ta strona została przepisana.
POMOCNIK.
Schodzą już ku kościołowi...
(Słychać dzwony: naprzód jeden, średni, później cieńszy, a wreszcie poważnie niski — razem zlewają się ich pogłosy w melodję żałobną).
HANKA
(dotąd nieruchomie wśród owiec stojąca, poczyna schodzić ku cmentarzowi, jak w lunatycznym śnie — w żałobnym ruchu, w takt marsza dzwonnego).
(dotąd nieruchomie wśród owiec stojąca, poczyna schodzić ku cmentarzowi, jak w lunatycznym śnie — w żałobnym ruchu, w takt marsza dzwonnego).
POMOCNIK.
Wnoszą go do kościoła. — Towarzysze jego wzięli trunnę...
GRÓBARZ.
Niedługo tam obrządek potrwa. Trzeba sie zwijać.
(Dzwony ustają. Hanka zatrzymuje się przy żywopłocie. Pomocnik chyla się wdół i wyrzuca ziemię. Nad nim, na desce, siedzi pochylony gróbarz).
GRÓBARZ.
Wtedy sie najżwawiej robi, jak już nieboszczyk w kościele. Czas sie króci — przynagla — a i to skrzepia siłę, że sie już widzi oczywistnie, iż nie może być pomyłki, iż nieboszczyk czeka na swój kątek.
POMOCNIK.
A mnie jakoś nie idzie. Ręce opadają.
GRÓBARZ.
Wezwyczaisz sie. Jak ci padnie i ojcu grób
