Strona:PL Orkan - Miłość pasterska.djvu/134

Ta strona została skorygowana.

I uważając misję swoją za spełnioną, wycofuje się z honorem, szczęśliw, że tak łatwo poszło.
Teraz w kościele ma urzędowanie. — Wydobywa ze szaf szaty i przybiory do sumy; rozważa nad szufladą wysuniętą, jaki na dziś ornat, żeby symbolizował charakter święta, wyciągnąć; przygotowuje mszał, ampułki, wydaje komże ministrantom; a gdy ksiądz wychodzi na ambonę, pierwszy intonuje „Duchu święty!...“ i, pozierając groźnie wokół dla przydania wagi rozpoczęciu, głosem potężnym, niby basem organu, ilustruje i pogłębia melodję pieśni. — Podczas ewangelji i kazania daje widoczny wszystkim przykład, stojąc na schodkach we drzwiach zakrystji z zadartą głową, z pół-otwartemi z zasłuchania usty, z oczyma w kaznodzieję wrażonemi.
Księdza sam ubiera do mszy, w przekonaniu zresztą słusznem, że nikt tak nie ułoży fałdów alby, nie wyrówna ich u dołu, tak w mierze ponad opasującym sznurem nie obciągnie. — Poczem, gdy ksiądz już gotów i ministrantowie przed nim ustawieni, otwiera w ciżbie drogę do ołtarza, sam jeden zastępując rząd milicji i straży pożarnej. — Słucha go wszystko, od starych do dzieci. Groźnych strzeleń jego oczu boją się jak smagnięć bicza.
Podczas sumy okazuje się dopiero w pełni jego wszechstronny kościelnego talent. — A im wystawniejsze nabożeństwo, tem więcej inwencji