Strona:PL Orkan - Miłość pasterska.djvu/187

będzie go miał kto przewieźć. Stary już nie wyjrzy przed próg.
 — Czerstwiście jeszcze, ojcze.
 — Duch spróchniały. Zatem i ciało się rozsypie.
 Byli już na połowie wód. Chata się przybliżała.
 — A któż u was w gościnie?
 — Moskal, posieleniec.
 — Ach ten... Czegóż on?
 — Myśliwskie prawo dla wszystkich. Czas dobry. Przybył zapolować...
 — Ja chyba pójdę sam na zasiadkę...
 — Lepiej razem: wiedzieć, gdzie on... Tunguzi mówią — zniżył głos — że on niby przypadkiem, trafiało się, i myśliwego ustrzelił. Jemu to nic. Jak ślinę przełknąć. Na zbrodniarza on patrzy.
 Wkrótce znaleźli się na brzegu.
 Stary z pomocą Wacława wyciągnął łódkę na piasek.
 Podeszli ku chacie, gdzie przed progiem tlił się złożony ogień.
 Brodacz leżał na ziemi koło ognia. Za ich nadejściem podniósł głowę i odmruknął coś na przywitanie.
 — Rozgośćcie się — rzekł Jan — a ja pójdę popatrzyć w saki, czy się co nie złapało. Wędzona rybka na lecie nie ma smaku.
 Wacław wręczył mu przyniesione skromne zapasy herbaty, cukru, soli.