Strona:PL Orkan - Miłość pasterska.djvu/42

 — Chciałabych kie uwidzieć morze... ale nie zbliska...
 — Jaby zaś chciał uwidzieć, jakie to te cieplice, kany ptaki na zimę odlatują...
 — Mówią, że jest taki kraj, co figi na drzewach rosną...
 — A jest... Jest też i taki, co słonko nigdy nie zachodzi...
 — Czy oni też tamci o nas wiedzą?
 — Ale! Co im ta naski kraj, jak oni mają takie cuda...
 — Pewnie... co im ta o nas... — przydała ze smutkiem.
 Pomilkli i kołysali się marzeniem o tych dalekich krajach-cudach.
 — Ej, żeby też to kiedy... tam pojechać — wypowiedziała nieśmiało.
 — Ja cię wezmę.
 Roześmiała się w twarz tej gotowości, wyzierającej z ócz jego. Zabolało go to mocno.
 — Coż sie śmiejesz? — rzekł z wyrzutem. — Czy ja to zawdy bedę pasł? Jeszcze rok, dwa, a potem...
 — Co potem?
 — Bedziesz widzieć! I za morze ludzie jadą, a... jadą i... wracają...
 Chciała mu jakoś to bezwolne zranienie nagrodzić, więc spytała z przymileniem:
 — Naprawdę byś mie wziął?