Strona:PL Orkan - Miłość pasterska.djvu/84

 — La mnie?
 — Bo wy nie macie grusek... a u nas są...
 — Toś dziś utrząsł?
 — Dziś.
 Brała po jednej, jadła i śmiała się w przestankach. Wojtuś był już pół w niebie.
 — Ja ci jesce jangrestu przyniesę! — obiecał.
 — To macie jangrest?
 — Nie. Ale ja wiem o nim. Rośnie w brzegu nad Płoscaną... Ino tam żmije są...
 — Nie bois sie to?
 — Co sie mam bać!
 — Cie! Jaki śmiały! — chichotała.
 Wojtuś, całkiem już przyośmielony, postanowił odważnie powiedzieć jej... Ważył w myśli: co — jak... I z drżeniem ledwo spytał:
 — Widziałaś mie, jak-ech pasł na Płoscanie?
 — Ba, dyć nieraz.
 — I ja cie tyz widział... codzień... jak-eś gnała...
 Więcej jej nie umiał powiedzieć. Wszystko to już zresztą przeszło i nic z tego niema. Teraz radość w sercu z jej widoku wszystko przykryła. Słowa zbytnie.
 Patrzył w jej oczy bijące weselem, w jej usta rozchylone, jako kwiat do słonka, i strasznie dobrze mu było.
 — Coz tak patrzys? — śmiała się. — Jesce mie orzeknies...
 — To odcynię...