jednemu z Ormian kuckich zdarzyła się raz siedmiogrodzkim Debreczynie następująca przygoda.
Kupiec ormiański pojechał do Debreczyna z towarem na sprzedaż. Kupcom węgierskim z Debreczyna towar bardzo się podobał, lecz długo targowali się o cenę. Gdy Ormianin ze swej ceny nic opuścić nie chciał, posłyszał, jak rzekomo węgierscy kupcy naradzają się między sobą po ormiańsku, chwaląc towar i umawiając się, ile za niego zapłacić. Ormianin, jakby nic nie rozumiejąc, potrafił kupców debreczyńskich o dobroci swego towaru przekonać i uzyskał bardzo dobrą cenę. Na pożegnanie dopiero przemówił do nich w ojczystym języku, polecając im na przyszłość swe usługi. Można sobie wyobrazić, jak wielkie było zdziwienie owych niby Węgrów, którzy w polskim kupcu odkryli swego brata, Ormianina.
Dziś dawne bogactwa i dawne przygody należą już do wspomnień. Ormianie kuccy żyją w swem cichem miasteczku, nie mając ani tych stosunków handlowych, co dawniej, ani tego znaczenia, jakie było udziałem ich pradziadów.
Z dawnego, odrębnego życia Ormian w Polsce pozostały dziś tylko wspomnienia. Dawne tradycje obyczajowe przeważnie też żyją już tylko we wspomnieniu. Kultura polska siłą swą
