Strona:PL Oscar Wilde - Portret Dorjana Graya.djvu/248

 — Nie podnoszę go nigdy przeciw piękności, — odparł lord Henryk z wytwornym gestem.
 — W tem właśnie twój błąd, Harry, wierz mi. Przeceniasz piękność.
 — Jak możesz mówić coś podobnego. Przyznaję, że uważam za lepsze być pięknym, niż dobrym. Ale nikt nie jest bardziej ode mnie gotów przyznać, że lepiej jest być dobrym, niż brzydkim.
 — Więc brzydota jest jednym z siedmiu grzechów głównych? — zawołała księżna. — Cóż będzie z tem porównaniem do orchidei?
 — Brzydota jest jedną z siedmiu cnót głównych, Gladyso. Ty, jako dobra toryska, nie powinnaś jej lekceważyć. Piwo, biblja i siedem cnót głównych uczyniły Anglję tem, czem jest dzisiaj.
 — Więc nie kochasz swej ojczyzny? — zapytała księżna.
 — Żyję w niej.
 — Tem łatwiej ci ją ganić.
 — Czy mam powtórzyć zdanie Europy jako swoje? — zapytał lord Henryk.
 — A cóż o nas mówią?
 — Że Tartuffe przeniósł się do Anglij i otworzył sobie sklepik.
 — Czy to twoje zdanie, Harry?
 — Pozostawiam je tobie.
 — Nie mogę go potrzebować. Jest zbyt prawdziwe.
 — Nie obawiaj się. Żaden z twych ziomków nie pozna opisu.
 — Jest praktyczny.
 — Jest raczej przebiegły, niż praktyczny. Kiedy sporządza bilans, przeciwstawia pieniądz tępocie, obłudę występkowi.
 — A jednak dokonaliśmy rzeczy wielkich.