Strona:PL Oscar Wilde - Portret Dorjana Graya.djvu/249

 — Nałożono nam wielkie jarzmo, Gladyso.
 — Unieśliśmy je.
 — Aż do giełdy.
 Księżna potrząsła głową. — Ja wierzę w naszą rasę, — rzekła.
 — Odznacza się żywotnością bezczelnych.
 — Rozwija się.
 — Rozkład bardziej mnie nęci.
 — A sztuka? — zapytała księżna.
 — Jest chorobą.
 — Miłość?
 — Złudzeniem.
 — Religja?
 — Wytworną namiastką wiary.
 — Jesteś sceptykiem.
 — Nigdy! Sceptycyzm to początek wiary.
 — Więc czem jesteś?
 — Wyjaśniać znaczy to ograniczać.
 — Daj mi nić.
 — Nici się rwą. Błądzisz w labiryncie, Gladyso.
 — To twoja wina. Mówmy o czem innem.
 — Nasz gospodarz jest pięknym tematem. Przed laty ochrzczono go imieniem Czarującego Księcia.
 — Ach! Nie przypominaj mi o tem, — zawołał Dorjan Gray.
 — Nasz gospodarz jest dzisiaj trochę twardy, — rzekła księżna i zarumieniła się. — Przypuszcza, że Monmouth poślubił mię z powodów czysto naukowych, jako najlepszy okaz współczesnego motyla.
 — Ale spodziewam się, że nie będzie pani chciał kłuć szpilką, księżno, — roześmiał się Dorjan.
 — Ach! To robi moja garderobiana, mr. Gray, kiedy się na mnie gniewa.