Strona:PL Oscar Wilde - Portret Dorjana Graya.djvu/251

czenie, a tajemnica życia polega na powtarzaniu go jak najczęściej.
 — Nawet gdy się zostało przez nie zranionym, Harry? — zapytała księżna po chwili.
 — Wtedy tem bardziej, — odpowiedział lord Henryk.
 Księżna odwróciła się i osobliwym wzrokiem spojrzała na Dorjana Gray'a. — Co pan na to mówi, mr. Gray? — zapytała.
 Dorjan wahał się przez chwilę. Potem odrzucił głowę i roześmiał się.
 — Zgadzam się zawsze z Harry'm, księżno.
 — Nawet gdy nie ma racji?
 — Harry ma zawsze rację, księżno.
 — I filozofja jego czyni pana szczęśliwym?
 — Nie szukałem nigdy szczęścia. Kto szuka szczęścia? Szukałem rozkoszy.
 — I znajdował je pan, mr. Gray?
 — Często. Za często.
 Księżna westchnęła. — Ja szukam spokoju, — rzekła, — a jeśli nie pójdę się teraz przebrać, nie będę go miała dziś wieczorem.
 — Przyniosę pani kilka orchidej, księżno, — zawołał Dorjan, zerwał się i wszedł do oranżerji.
 — Flirtujesz z nim nierozważnie, — rzekł lord Henryk do swojej kuzynki, powinnaś się mieć na baczności. On jest fascynujący.
 — Gdyby nim nie był, nie byłoby walki.
 — Więc Grecy przeciw Grekom?
 — Jestem za Trojanami. Walczyli o kobietę.
 — Zostali pokonani.
 — Bywają rzeczy gorsze od porażki, — odpowiedziała księżna.
 — Galopujesz bez cugli.
 — Tempo stwarza życie, — brzmiała odpowiedź.