Strona:PL Oscar Wilde - Portret Dorjana Graya.djvu/252

 — Zapiszę to sobie dziś wieczorem.
 — Co?
 — Że sparzone dziecko lubi ogień.
 — Nie tknął mnie nawet ogień. Skrzydła nam nieuszkodzone.
 — Używasz ich do wszystkiego prócz ucieczki.
 — Mężczyźni dali kobietom odwagę. To nowe doświadczenie dla nas.
 — Masz rywalkę.
 — Kogo?
 Roześmiał się. — Lady Narborough, — szepnął. — Uwielbia go.
 — Żałuję bardzo. Zamiłowanie do starożytności jest dla nas, romantyków, niebezpieczne.
 — Romantyków! Używacie metod naukowych.
 — Mężczyźni nauczyli nas ich.
 — Ale ich nie wyjaśnili.
 — Określ naszą płeć, — padło wyzwanie.
 — Sfinksy bez tajemnic.
 Księżna spojrzała na niego z uśmiechem.
 — Jak długo mr. Gray nie wraca! — rzekła. — Chodź, pomożemy mu. Nie powiedziałam mu, jaki jest kolor mej sukni.
 — Ach! musisz stosować kolor sukni do jego kwiatów, Gladyso.
 — Byłoby to przedwczesnem poddaniem się.
 — Sztuka romantyczna zaczyna się od punkktu kulminacyjnego.
 — Muszę sobie zarezerować odwrót.
 — Na sposób partyjski?
 — Oni szukali bezpieczeństwa na pustyni. Jabym się na to nie zdobyła.
 — Niezawsze pozostawia się kobietom wybór, — odparł lord Henryk, gdy z końca oranżerji doszedł ich zdławiony jęk, po których na-