Strona:PL Oscar Wilde - Portret Dorjana Graya.djvu/262

 — Rozczarowanie.
 — To było moim debjutem w życiu, — westchnęła.
 — Przyszedł do ciebie w koronie.
 — Znużyły mię liście wawrzynu.
 — Do twarzy ci w nich.
 — Tylko w życiu publicznem.
 — Będziesz odczuwała ich brak, — rzekł lord Henryk.
 — Nie chcę uronić ani listka.
 — Monmouth ma uszy.
 — Starość jest głucha.
 — Nigdy nie był zazdrosny?
 — Pragnęłabym, aby był.
 Lord Henryk rozejrzał się, jakby szukając czegoś.
 — Czego szukasz? — zapytała księżna.
 — Rękojeści twego rapiru, — odparł lord Henryk poważnie. — Zgubiłaś ją.
 Księżna uśmiechnęła się. — Pozostała mi jeszcze maska.
 — Upiększa twoje oczy, — brzmiała odpowiedź.
 Uśmiechnęła się po raz drugi. Zęby jej wyglądały jak białe pestki w szkarłatnym owocu.
 Dorjan Gray leżał na kanapie w swoim pokoju nagórze, a każdy fibr jego ciałe drżał w trwodze. Życie stało się dlań nagle ohydnem jarzmem. Straszliwa śmierć biednego naganiacza, zastrzelonego jak zwierzę w gęstwinie, wydała mu się niby zjawa, zwiastująca jego własną śmierć. Kiedy lord Henryk w przypadkowym kaprysie wypowiedział swój cyniczny żart, omal nie zemdlał.
 O piątej zadzwonił na służącego i wydał mu polecenie, aby spakował jego rzeczy na nocny