Strona:PL Ossendowski - Daleka podróż boćka.djvu/28

obejmująca całe niebo, bociek opuścił głowę i jął oglądać ziemię.
 Jak okiem sięgnąć, roztaczały się dokoła łańcuchy gór.
 Rzadkie wioski i oddzielne chatki kryły się wśród ich ciemnych, zalesionych fałd.
 Łobuz podwinął skrzydła i natychmiast zaczął spadać ku ziemi, lecąc ku niej naukos, głową naprzód.
 Z coraz większą czujnością wpatrywał się w krajobraz. Dostrzegł wreszcie samotną polanę. Otaczały ją gęste krzaki, a środkiem biegł potok.
 Sterując umiejętnie i zmniejszając rozmach skrzydeł, długo krążył nad polaną, badając każdy kamień i najmniejszy krzaczek.
 Nic niebezpiecznego nie spostrzegł ostrożny ptak.
 Nie dowierzał teraz ziemi — od chwili, gdy opuścił łąkę nad Bzurą i swoje gniazdo na polskiej stodole.
 Lecz tu panowała cisza i żadnej żywej istoty nie mógł dostrzec znużony bocian. Pragnął spoczynku i czuł dotkliwy głód.